Estetika i duh kasarne idealtipski su uzor svakog totalitarnog, ne samo ovdašnjeg radikalsko-naprednjačkog i njima sličnog razbokorenog primitivnog uma. Uz to su, u divljim društvima poput našeg (sa razorenim institucijama i moralnim poretkom) idealni za pljačku. Pored ostalog i  najvažnijih gradskih resursa, za zgrtanje kapitala korumpiranih vlastodržačko-investitorskih kasti devastacijom građevinskog zemljišta – najvažnijeg gradskog razvojnog resursa – potpuno ignorušući humanizaciju grada i kvalitet života u njemu.

Cenjeni hrvatski kolumnista Marinko Čulić upotrebio je termin kasarnizacija kao metaforu srpsko-hrvatskih odnosa, odnosno njihovih društava. Ne ulazeći u to koliko njegova metafora ima pokrića na jednoj, a koliko na drugoj antagoniziranoj strani – stanje dakako nije isto, neko je punopravni član zapadnih integracija prosperitetnih društava, neko smera ka evroazijskim nedođijama – kasarnizacija kao belodano pokriće vidljiva je u aktuelnoj urbanističkoj praksi Novog Sada. Šta je uzrok tom poražavajućem anahronizmu koji ostavlja trajno rđave tragove na urbanu strukturu i kvalitet života u ovom nekad ne samo urbanistički, nego i kulturološki osobenom srednjoevropskom gradu?

Pod broj jedan, posledica je to siromašnih duhom, manjka prosvećenosti i morala onih koji odlučuju o sudbini grada, o njegovom razvoju; onih među kojima je iha, ha sa lažnim diplomama. To zakonito rezultira diletantizmom, neznanjem, bahatošću i sklonošću ka grabežu na račun građana.

Svedoci smo apsolutnog nerazumevanja – na mestima na kojima je razumevanje nasušno potrebno – šta je grad, šta su realne potrebe građana, šta čini identitete gradova i naselja i kako na njihovo urbanističko i kulturološko nasleđe – na njihovu dušu – dograđivati bez sumnje potrebne nove sadržaje i zadovoljavati nove potrebe.

Ne važi to samo za Novi Sad (i Beograd), nego i za čitavu Srbiju gde je tragično ovladao duh prostaštva i lopovluka koji se u mase sliva iz elita.

Vratimo se novosadskoj kasarnizaciji, kojoj su temelji duh vladajućeg prostaštva i s tim u vezi lopovska maksimalizacija profita (pljačka!) vlastodržačko-investitorskih kasti. Primera je iha, ha, ali je način izrade i usvajanja Generalnog urbabističkog plana grada najrečitiji.

Donosioci odluka i investitori u novokasarne u njima sigurno ne žive, niti će živeti. Oni uživaju i uživaće u vilama sa negovanim travnjacima i bazenima na prestižnim prigradskim lokacijama za probranu novogospodu, za  kleronacionalističke skorojeviće.

Plebsu pak, svetini, pučanstvu u sivilu betonskih zgradurina kako bude. Drugim rečima, ko j… boraniju. Pogotovo ona je l’da antisrpska estetska i etička zakerala, one „kojima smeta sve što je srpsko“.

Duhovni bednici i lopurde ne shvataju, međutim, da estetskim i etičkim zakeralima smeta sve što Srbe (i sve građane bez obzira na naciju i veru) drži u egzistencijalnoj i moralnoj bedi, smeta im bilo koja bezočna vladajuća banda koja sve svodi na svoju prostačku primarno grabežnu meru.

(Autonomija, naslovna fotografija: Beta)