“Neće ovaj narod niđe, a pogotovo ne u EU, ori se od Beograda do Banjaluke, dok rusofili srbuju i u krugu porodice čekaju tako obožavan nuklearni holokaust koji im iz dana u dan Putin, Lavrov i ostala bratija iz Moskve obećavaju. Ljubi taj nesrećnik naizmjenično ikonu Svetog Save i Putinovu isfotošopiranu fotografiju. Nije teško zamisliti i to je najstrašnije!“

Dok se čitav civilizovani svijet ujedinjuje u borbi protiv okupatora Putina i putinista i protiv izljeva njihovog municijskog zla na slobodnu i nezavisnu Ukrajinu, srpski feudalci kobajagi važu “kojem će se prikloniti carstvu. “

Majčica Rusija kao hram srpskih nacionalista

Duhovno ishodište je jedno jedino, “majčica Rusija“ i njeni zločinački šinjel i vojna sila koje žežu i ubijaju, žene, djecu i onkološke pacijente od Harkiva, preko Mariupolja do Kijeva. Ništa više, ništa manje od toga. “Majčica Rusija“ kao eufemizam za kazačok-srednjovjekovlje iznad je ovozemaljskih svjetova u tintari svakog srpskog zilota, a tih glava punoljetnih je makar 50% u srpskom svetu.

Ako tome dodamo svu latenciju srednjaša, onih koji se “nisu svrstali“ i opštemjestaških neutralaca, zapravo su svi oni interesni putinovci koji zbog inih razloga nemaju komoditet da se otvoreno pridruže svojoj zilotskoj serbskoj braći – postotak opasno raste.

Pa je onda Vučićevo patetično vajkanje kao i instrukcije koje Dodik dobija od Lavrova zapravo nešto više od puke igre “ostanka na vlasti“. Tu priču su zapadu prodavali NGO srednjičari, koji bi nekako da “borbom protiv korupcije“ i ostalim zamlatama pravdaju poremećeno rusofilsko stanje srpskih pseudoelita.

Jer, ulozi su ovdje mogo veći.
Dubilji, preciznije.

Kažem, ta zilotska rusofilska sekta, koja je najviše ukorijenjena u Crkvi Srbije živi zadnjih 200 godina iščekujući ruskog Mesiju. Tako je i Crkva Srbije u ime tog Mesije napustila zvaničnu centralu Vaseljenske patrijaršije i okrenula se ruskom patrijarhu. Kako reče Andrej Nikolaidis, ta crkva je odavno mnoogo više rusko-srpska nego pravoslavna.

Bog na nebu, Putin na zemlji

E, baš taj zilotizam zahtijeva od kmetova srpskih pročišćenje Duha, zahtijeva totalni rasizam prema svakom drugom i drugačijem, prema svakom nesrbinu u regionu i na koncu zahtijeva ništenje svih ostalih u slavu bogova iz Podmoskovlja.

Budimo jasni, ovo što se danas dešava u Srbiji odavno je nadmašilo politiku, politikanstvo i leži kao guja u njedrima na jednoj mračnjačkoj crkvenoj ideologiji.

I zato je onomad krajem prošlog vijeka iz laguma prošlosti po direktivi isposnika srpskog sveta kao franšize “majčice Rusije i njene Svete crkve“ izronio naci-vladika Nikolaj Velimirović, čovjek koji je do istrebljenja mrzio Jevreje i divio se Hitleru do imbecilnosti poredeći ga sa St. Savom, jer je njegov (Hitlerov) nauk zapravo priprema, klasična propedeutika za ono što tek treba doći, a to je kako vidimo Putinovo-rusko carstvo na zemlji. Pa pogledajte samo tog Hitlerovog nasljednika Putina kako želi ubiti najdoslovnije predsjednika Ukrajine Zelenskog, koji je Jevrej. Sve je tu i ne samo, nikako ne samo, na simboličkoj ravni. Što bi se pop-kulturnim jezikom kazalo, “Tako je govorio valadika Velimirović“.

To “Putinovo carstvo ne zemlji“ bilo bi ili strašnije, biće neka vrsta parahrišćanske nacionalističke talibanije, sve sa radnim logorima (čitaj fabrikama smrti), za one koji prežive prvi talas “ruskog oslobađanja“. Sreća u tom carstvu zagarantova je samo i jedino Rusima i njihovim vjernim vazalima Srbima, kazuje logika srpskog zilotizma. I naravno onda se Crkva Srbije sa pratećim narodnim pravoslavnim talibanima submisivno ugrađuje u to stablo zla, ulogom dupelisca, prelivode i kantonoše ovdje na Blakanu, a što ne i šire, ako da taj Gospod i ako dozvole ruske nukelarne rakete.

Dobrodošli u postnuklearni Srednji vijek

Na koncu konaca, datost je biti submisivan i biti pod baćuškom, koji dere i pali sve svojim srednjovjekovljem, jer je put Srbije – onaj ideološki, antievropski, a antimoderni – zacrtan i Velimirovićem i svim ostalim ideolozima. Taj put vodi ravno u Srednji vijek na susret sa mitskim junacima srpske naci-utopije.

„Nećemo mi niđe“, ori se od Beograda do Banjaluke, dok rusofili srbuju i u krugu porodice okupani Tanatosom dočekuju tako željen nuklearni holokaust koji im iz dana u dan Putin, Lavrov i ostala bratija iz Moskve obećavaju. To što od njih kao ni od ostatka čovječanstva neće ostati čitav niti jedan neutrin, pa tim gore po čovječanstvo, misli se zilot-domaćin što ljubi naizmjenično ikonu Svetog Save i Putinovu isfotošopiranu fotografiju. Ovo nije teško zamisliti i u tome je sav problem!

How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb

U toj konstelaciji duhovnih, pardon sociopatskih snaga na terenu, u tom strašnom zrenju na neliječnu masovnu sociopatiju, postaju jasne zastrašujuće razmjere autodestrukcije cijelog jednog naroda, koji je u međuvremenu, silom autogolova, postao neka vrsta dobrovoljnih ruskih slugu.

Putin ne može nazad, zajebao se kao i svaki diktator. Putin sve i da hoće sad ne zna šta će, ali narod nadopingovani serbski, ne ruski dobro pazite, oni bi i dalje. Urliču društvene mreže-dajte nove mrtve, dajte novu aerosolnu bombu nad razvalinama “ustaške Ukrajine“, dajte još i još krvi…

Čak i Moskva i Sant Peterburg protestuju protiv Putinovog krvavog pira uz ostatak čovječanstva ali jebo to, odmahuje rukom srpski domaćin pod drnčom zla, to su izdajnici, autošovinisti, idi sjuda Putine, smrtnu kaznu davaj! I Putin, šta će, naredi Medvjedevu da vrati smrtu kaznu. Kao u vicu, samo što nije vic.

I sve podsjeća na klasik Stanleya Kubricka “Dr. Strangelove“ ili punog naziva “How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb“, i sam kraj filma kad ćemo, da prostite na mojoj nedžender senzitivnosti, otići svi u tri lijepe materine, samo neko zabrinut za ostatak čovječanstva i zbunjen količinom ludila i gluposti, a neko veseo, bezbrižan, sa Putinom i Svetim Savom pod miškom.

(Autonomija)