Dok je Aleksandar Vučić u Beogradu sazivao hitnu vanrednu sjednicu na kojoj su uz njega bili predsjednica Skupštine Srbije, te predstavnici sigurnosnog sektora, vojske i policije, i direktori javnih preduzeća, kako bi “Srbija narednih nedjelja krenula u ofanzivu za odbranu nacionalnih interesa“, zbog čega će predsjednik Srbije otputovati u New York gdje će na sve načine pokušati spriječiti usvajanje najavljene Rezolucije o genocidu u Srebrenici…

Nakon toga ministar vanjskih poslova Srbije obavljao na desetine sastanaka s diplomatama iz cijelog svijeta, Željka Cvijanović pisala šefovima misija članica UN-a, generalnom sekretaru UN-a i predsjedniku Generalne skupštine UN-a, tvrdeći da će rezolucija ugroziti “pomirenje“ i mir i stabilnost u regionu… Milorad Dodik ponavljao svoju prijetnju o odcjepljenju “Srpske“ decidno poručujući “genocida nije bilo“ (što ni jednog tužitelja u BiH nije potaklo na akciju)…

… Radislav Krstić, general Vojske Republike Srpske, u Haagu osuđen na 35 godina zatvora zbog genocida počinjenog u Srebrenici, u četiri zida svoje zatvorske ćelije pisao je UN-ovom Tribunalu u Haagu navodeći da je učestvovao u genocidu u Srebrenici, da je pomagao i podržavao zločin protiv čovječnosti kroz učešće u udruženom zločinačkom planu s ciljem da se prisilno uklone bošnjački civili iz Potočara, da je učestvovao u stvaranju humanitarne krize koja je prethodila prisilnom transferu žena, djece i starijih iz Srebrenice, znajući da su civili izloženi ubistvima, silovanjima, premlaćivanjima, zlostavljanjima…

U ime srpskog naroda

Dok je Aleksandar Vučić plakao u UN-u zbog usvojene Rezolucije o genocidu u Srebrenici nakon što je na sve načine pokušao da to spriječi sve vrijeme tvrdeći da se genocid nije desio, a prije toga objašnjavao da će se time pokušati ukinuti Republika Srpska (Mladen Ivanić je nedavno lijepo rekao da je to najveća pobjeda Srba od Prvog svjetskog rata), i Srbi označiti genocidnim, general Vojske Republike Srpske Krstić je pisao: “Prihvatam presude Tribunala iz 2001. i 2004. godine, gdje se utvrđuje da su snage vojske kojoj sam pripadao počinile genocid protiv Bošnjaka u Srebrenici u julu 1995, da sam pomogao i podržao genocid tako što sam znao da neki članovi Glavnog štaba imaju namjeru da počine genocid”, a napisao je i da bi i sam glasao za Rezoluciju, ali “nemam pravo glasa jer se u ovoj Rezoluciji pominje i moje ime jer sam počinio krivično djelo nezamislivo i neoprostivo…“

Dok je Aleksandar Vučić dijelio odlikovanja predstavnicama zemalja koje su glasale protiv Rezolucije, čak i onima koje su bile suzdržane, general Vojske Republike Srpske koja je počinila genocid pisao je: “Želio bih da se još jednom u životu nađem u Potočarima, da se poklonim žrtvama i zamolim za oproštaj…”

Krstićevo pismo, upućeno UN-ovom Mehanizmu u Haagu (nasljedniku MKSJ), objavljeno je u novembru. Nakon toga, u Srbiji muk, tišina, ćutnja. U državi koja je prva i jedina u historiji čovječanstva presuđena za nesprečavanje genocida, državi koja je utočište ratnih zločinaca, državi koja javno slavi i veliča presuđene ratne zločince, državi koja je premrežena stotinama murala zločinca Ratka Mladića, državi koja presuđene ratne zločince zadužuje za edukaciju oficira, vojnika, mladih, javnosti… Muk i tišina kakvi su bili i nakon pravosnažne presude u Haagu Jovici Stanišiću i Franku Simatoviću kojom je utvrđeno da je Srbija sa svojim vojnim i policijskim snagama učestvovala u agresiji na Bosnu i Hercegovinu kroz udruženi zločinački poduhvat na čelu koga je bio Slobodan Milošević, uz svu logističku, materijalnu, kadrovsku, i svaku drugu moguću pomoć Vojsci Republike Srpske.

Zašto sad ćute Vučić, Dačić, Cvijanović, Dodik, predstavnici Crkve… uvijek prvi “u odbrani srpskog naroda“? Ili je u ime svih njih Krstiću odgovorio Nedeljko Elek, direktor Sarajevo-gasa iz Istočnog Sarajeva i predsjednik Nadzornog odbora Olimpijskog centra Jahorina, koji je napisao: “Još jedan u nizu komunističkih generala koji pokazuje svoje pravo lice. Sa 76 godina cvili, moli, kuka i stavlja etiketu svom narodu. Samo ne znam gdje će se smećar vratiti i ako ga puste.“ Zar Elek ovo ne govori o srpskim herojskim generalima koje Republika Srpska slavi jer su se “u ime naroda“ izborili za nju, i zar se Srbi nisu kleli u tu “komunističku“ JNA, koju je naslijedila Vojska Jugoslavije a onda Srbije, koju Nenad Nešić nedavno nazva “oslobodilačkom“?! Za informaciju Eleku, Krstić je, koliko je poznato, tražio da ukoliko bude pušten na prijevremenu slobodu ide, a gdje drugo nego u – Srbiju.

Borba za srpski narod

Elekovom izjavom i ćutnjom svih drugih stiče se dojam da su samo oni srpski generali koji nisu priznali zločine (iako su osuđeni jer su ih počinili), kao i oni srpski generali koji su mrtvi, pravi srpski rodoljubi. Slijedom toga, oni koji priznaju svoje zločine su – izdajnici i otpadnici. Kompletan Generalštab Vojske Republike Srpske držao je upravo “niz komunističkih generala“, počevši od Mladića, Galića, Tolimira, preko D. Miloševića, Beare, do Talića – sve kolege Krstića iz JNA. Mada, treba priznati da je i Krstić, do prije nekoliko dana, dok se nije saznalo za njegovo pismo, bio – srpski ponos, jer je počinio genocid nad Bošnjacima i zbog toga je u zatvoru da bi eleci, dodici, stevandici, cvijanovići, i slični mogli uživati u plodovima “borbe za srpski narod“ tih “komunističkih generala“.

Krstić je sad, svojim pismom, potpuno srušio politike Beograda i Banjaluke, koje se godinama pažljivo grade na mitovima i narativima utemeljenim na lažima, obmanama i prevarama u centru kojih je negiranje – negiranje zločina počinjenih u BiH, uključujući genocid, negiranje da je Srbija učestvovala u ratu u BiH, negiranje da su za rat krivi srpski politički, vojni i policijski lideri koji su sve to učinili u “ime Velike Srbije“, negiranje da je Republika Srpska produkt etničkog čišćenja Bošnjaka i Hrvata sa “vjekovne srpske zemlje“…, što je utvrđeno i presuđeno u UN-ovim sudovima u Hagu, i zbog toga i negiranje svih haških presuda i cjelokupnog haškog naslijeđa.

Samo jednim potezom Krstić je nanio snažan udarac Vučićevoj strategiji negiranja zločina kao osnove za teritorijalno i svako drugo širenje u regionu. Priznanje generala Vojske Republike Srpske Krstića, koji je tokom cijelog rata u BiH pa i u vrijeme počinjenja genocida u Srebrenici, dobijao plaću za svoj “rad“ u Beogradu, kao uostalom i drugi oficiri VRS, demistificiralo je i razobličilo i strategiju Vučićevih i Dodikovih napada na Zapad, odnosno optužbi protiv SAD i NATO-a zbog bombardovanja Srbije. Tako je srpski general, koji je do prije samo nekoliko dana bio “srpski heroj“ zabio nož u samo srce Velike Srbije legitimizirane na Svesrpskom saboru, organiziranom nakon usvajanja Rezolucije o genocidu, a na koji su nedavno upravo u UN-u upozorili Denis Bećirović i Zlatko Lagumdžija raskrinkavajući srpsku politku na Balkanu.

Očito ne vodeći računa o “srpskim interesima“ kao što to rade Vučić i Dodik, ovaj “komunistički“ general nije nimalo odvagao, valjda vođen vlastitim interesima, vrijeme u kome piše svoje pismo.

Usvajanje Rezolucije o Srebrenici u UN-u bio je težak udarac za Vučića i Dodika, jer su obojica, što i ne kriju, političari kontinuiteta politike Slobodana Miloševića. Taman kad su pomislili da su svojim dugogodišnjim djelovanjem uspjeli relativizirati i negirati presude dva UN-ova suda u Haagu, više evropskih i rezolucija brojnih zapadnih država o genocidu, Dodik čak “poništio“ Izvještaj komisije RS-a iz 2004. godine i Čavićevo javno priznanje genocida, dok su pokušavali relativizirali i izbrisati priznanja Erdemovića, Nikolića i drugih osuđenika, te iskoristiti licemjerstvo zločinke Plavšić, i ponadali se da su se elegantno izvukli s rezolucijom srbijanske skupštine 2010. kojom priznaju presudu Međunarodnog suda pravde po kojoj je Srbija presuđena za Kršenje konvencije o genicidu (dok su istovremeno to nastavili negirati), kad su ovladali i pravosuđem BiH kako bi ono svojim procesima izbalansiralo haške presude optužujući po redu rukovodstvo Republike BiH i generale i komandante Armije ARBiH za čije procesuiranje u Haagu nije bilo dovoljno dokaza, uljuljkali se u samopouzdanju da su američku i evropsku podršku zadobili otvorenim podržavanjem Izraela zbog čega mogu ponovo započeti prekrajati granica na Balkanu – generalna skupština Ujedinjenih nacija usvojila je 2024. godine Rezoluciju o genocidu u Srebrenici.

Zatečeni i iznenađeni, jer je Zapad polako ali sigurno zarad mira i sigurnosti zaboravljao na haško naslijeđe, zatvarajući zbog toga i oči pred njihovom licemjernom politikom, pokušali su uz podršku Rusije sve to relativizirati tvrdeći kako usvojena Rezolucija nije dobila podršku većine!

Za Rezoluciju UN-a o genocidu u Srebrenici najzaslužniji su Vučić i Dodik upravo svim ovim što su radili (i rade) i umjesto što traže krivce po bijelom svijetu u Srbiji i Republici Srpskoj trebaju preispitati koliko je, u stvari, ovaj dvojac, pod krinkom odbrane srpstva, nanio štete srpskom narodu. Velika pobjeda u UN-u ozbiljno je zaljuljala velikodržavni srpski koncept, kao i koncept negacije odgovornosti za sve zločine iz devedesetih.

Na kraju, navedimo još jedan dio iz Krstićevog pisma: “Ne tražim oproštaj, ne tražim opravdanje, ne tražim razumijevanje, jer znam da ne mogu i da ne treba da ih dobijem…“

(Slobodna Bosna)