Najnovije istraživanje javnog mnenja Srbije, vezano za raspoloženje građana prema EU, pokazuju da je njih 35% za pristupanje Srbije EU, 44% protiv, dok njih 21% nema stav ili ne želi da se izjasni.  Koji procenat više ili manje na ovu ili onu stranu, ne menja generalnu sliku većinskog neraspoloženja građana Srbije prema pristupanju EU.

Šta reći na poražavajuće raspoloženja većine građana Srbije prema vlastitoj sudbini, prema sudbini svojih novih pokolenja? Jer odnos prema Evropi, prema EU sa svim njezinim vrlinama i manama, nije odnos prema nekoj trivijalnoj prolaznoj stvari, nego je sudbinski odnos ne samo srpskog, nego svih naroda famoznog „zapadnog Balkana“ prema  najvitalnijim životnim interesima. Nije reč  o obogotvorenju EU i zapadnih vrednosti – na kojima je zajednica evropskih naroda izvorno utemeljena – nego se radi o tome da danas za evropske narode ne postoji bolja civilizacijska aleternativa, od onog što predstavlja EU bez obzira na njezinu nesavršenost. Istine radi, postoji alternativa EU – poslednja dva meseca gledamo u Ukrajini njezinu prezentaciju. Gledamo  varvarstvo zločinačkog uma (Putinovog) koji se prema vlastitom narodu – prema građanima Rusije – odnosi tiranski, staljinistički, dok se prema metama svojih bolesnih imperijalnih snatrenja odnosi varvarski (nije samo Ukrajina primer njegovog varvarstva). S tim u vezi, Srbija se – pre zaslugom zločinačkog uma iz Kremlja nego svojom šibicarskom voljom  – opet nalazi pred sudbinskim izborom: ili je za pripadnost zajednici uljuđenih društava i država (EU) s kojima će deliti vrednosti i sudbinu, ili je za pripadnost tiranskom sistemu vrednosti koji – zgroženi gledamo u Ukrajini – ne preza ni od najmonstruoznijih zločina, totalno razarajući jednu po svemu Rusiji blisku državu i narod, bez ikakvih civilizacijskih skrupula? Ako bude prema rezultatima ispitivanja javnog mnenja Srbije, izbor  ne sluti na dobro. Većinska Srbija – ogromnog li greha prema svojim novim pokolenjima – preferira tiranstvo i varvarstvo.  Kako se u jednoj ipak evropskoj državi i među ipak evropskim narodom – makar geografski – do toga došlo?

Došlo se tako, što se ne od juče – ne od pre desetak godina Vučićeve svevlasti – nego što se na trovanju i zaglupljivanju srpskog naroda sistematski radi poslednjih trideset i kusur godina. Za Vučićevog vakta pogotovo, drastično. S vrha države i društva do dna, na upropašćavanju sudbine naroda i države radile su i rade – metodično, uporno, kapilarno – dominantne političke, crkvene, kulturne, obrazovne i ine „elite“ lišene prosvećenih vizija i brige za narod i državu. Prostakluk, neprosvećenost, nemoral i kriminal u oblandama navodnog patriotizma i vraćanja bajagi tradicionalnim vrednostima, stvorili su pogubni amalgam zla, iz kojeg su proistekli mržnja, politička brutalnot i netrpeljivost drugog i drugačijeg, ratovi, zločini, bolesno mitološko rusufilstvo lišeno poznavanja stvarne Rusije i stvarnih Rusa, opijeno kultom zločinca iz Kremlja, njegovim tiranstvom, koje de fakto za dugo, dugo vremena upropašćuje i sramoti realnu Rusiju i realni ruski narod. Pogubni amalgam zla proizveo je srpske duhovne okove, mrtvouzice (mrtve čvorove) koji  Srbiju drže u limbu istorijske izgubljenosti i civilizacijske iščašenosti.

Dobronamerni napori EU da nam pomogne da se izvučemo iz pogubljenosti – potkrepljeni obilnom, nasuprot skoro nikakvom ruskom materijalnom pomoći – u Srbiji zarobljenoj mrtvim čvorovima (Kosovo, Republika Srpska, Srpski svet, perverzna rusofilija, pogubni klerikalizam koji je uprkos institucijama, zakonima i moralu mera svega i svačega…) doživljavaju se kao ucene, kao bezočan pritisak, kao ni više ni manje nego atak na nacionalni i državni identitet Srba i Srbije, kao podli „latinski“ atak na srpsku pravoslavnu veru, čast i je l’da iskonsko slobodarstvo.  Ko ne veruje da stvari u Srbiji stoje tako – i još gore –  neka malo prati srpske štampane i elektronske medije pod kontrolom vlasti (ako ima stomak koji to može podneti), nek pogleda školske i univerzitetske udžbenike, nek malo prati aktivnost Srpske pravoslavne crkve i uopšte pogubne propagadne mašinerije koja sistematski satanizuje zapad i EU, a slavi rusofilstvo i – dakako – iznad svega maga Putina. On će, moćni Putin, bude li trebalo stati – je li –  u odbranu Srbije i Srba  pred latinskim nemanima sa Zapada, koja ništa drugo ne rade nego od vajkada Srbima zbog je l’da svetosavlja rade o glavi.

Jesu li mrtvouzice koje vladajuća Srbija (vladajuće elite) uporno proizvodi i steže od Miloševića do danas – umesto da ih razvezuje da konačno ljudski prodiše, da ljudski i spokojno prodišu i njezini susedi, žrtve tih mrtvouzica  –  fatalna sudbina Srbije? Šta o tome recimo misle potpisnici Peticije protiv uvođenja sankcija Rusiji (zbog varvarstva u Ukrajini), predvođeni svim i svačim tetošenim akadamicima, episkopima, univerzitetskim profesorima i drugim je l’da uglednim javnim ličnostima?

Blagoš nama – sva je prilika – zbog brojnih okamenjenih mrtvouzica čeka nas opet civilizacijski ćorsokak, iz kojeg smo se jedva nekako izvukli padom Miloševića. Tako nam se barem činilo. Kad ono, avaj…

Kamo sreće da se zebnja potpisnika ovog teksta pokaže neopravdanom, da Srbija konačno iznanadi i sebe i svet nečim pozitivnim, da na aktuelnoj sudbinskoj raskrsnici makar i pod dobronamernim pritiskom izabere civilizacijski vredniju stranu. I da istinski počne – zbog sebe, zbog svog potomstva – da radi na svom vapijuće potrebnom otrežnjenju i prosvetljenju.

Da završimo vapajem danas zaboravljenog, ako ne i prezrenog srpskog Voltera, Dositeja Obradovića – Vostani Serbie.

(Autonomija, foto: Pixabay)