Srbija, koja inače devedesetih godina nije bila u ratu, avgusta 1995. godine pred sam kraj Dnevnika 2 posredstvom propagandnog servisa RTS-a, obavestila je svoju javnost da kolone stižu, iseljavao se deo njenog naroda kojeg je ona toliko štitila.

Život su spakovali, tačno pre 16 godina u najlon kese, po neku putnu torbu, sve to na traktorsku prikolicu i u klooni bez povratka krenuli put Srbije. Bilo je to uglavnom ruralno, mahom siromašno stanovništvo, jer su ubrane “patriote” krenule na vreme, već od 1991. godine. Izbeglice nisu predstavljale posledicu, već cilj rata! Mehanički priliv promenio je strukturu stanovništva, posebno u Vojvodini. Zbog opstanka na vlasti, tadašnja aktuelna politika započela je trgovinu tuđom nesrećom.

Nažalost, sve isto samo modifikovano i prilagođeno novom vremenu, zadržalo se i danas. Nakon dvehiljadite godine, izbeglištvo je postalo deo partijskog plena, za koji se bore stranke na vlasti od Republike, preko Pokrajine, do lokalne samouprave. Armija ljudi započela je rešavanje njihovog pitanja, ali kraj se ne nazire. Zbrinjavaju se zbrinuti. Kuće se dele onima koji ih imaju. Zapošljavaju se u budžeteke ustanove i budžetska preduzeća dobrostojeće komletne porodice, a kolektivni centri ostaju kao večita mesta, koje političari redovno posećuju za vreme predizborne kampanje, donoseći po koji paket i obećenja koja prijaju. Povratak na prazno, vekovno njihovo ognjište, aktuelna vlast i ne pominje., a kroz zalaganje i sprovođenje lokalne integracije trajno “čisti” velike prostore Krajine, za potrebe druge države. Ravni Kotari, Krbavsko i druga uparložena polja pripadaju izbeglim srbima, koji uglavnom i danas, rade na crno, ili čine deo najveće regionalne nezaposlenosti u državi Srbiji. Udruženje civilnog društva 

Vlast u Srbiji, zakasnela u vremenu, iz budžeta deli milostinju, diskriminišući svoje staro i pridošlo stanovništvo, radi sopstvenog marketinga.

(Autonomija)