Gradonačelnik Subotice Jene Maglai poput pravog nasilnika okomio se na, u aktuelnim političkim okolnostima, nemoćnu hrvatsku nacionalnu zajednicu. Drugi put u samo šest meseci uskratio je Hrvatskom nacionalnom vijeću gostoprimstvo Velike većnice Gradske kuće zbog navodno čisto političkog konteksta, koji je samo on (dobro, i Mirko Bajić) video u najavljenom predstavljanju Zbornika radova „Bunjevci u vremenskom i prostornom kontekstu“ i naučne monografije „Tradicijska baština i etnokulturalni identitet podunavskih Hrvata Bunjevaca“.
Oglasio se brže-bolje i miljenik onoga što telefonira Facebooku i Twitteru, a koji je preko Saveza bačkih Bunjevaca (Mirko Bajić) odmah ukazao kako je tribina Hrvatskog nacionalnog vijeća u suštini gruba asimilacija, a da je najveći problem što se ta i slične asimilatorske aktivnosti finansiraju iz srbijanskog i vojvođanskog budžeta.
Bajić je optužio Hrvatsko nacionano Vijeće da su autori dve knjige “kvazinaučnici” (reč je o desetak univerzitetskih profesora), koji u suštini “ugrožavaju pravo na nacionalno osećanje i diskriminišu, vređaju i omalovažavaju na nacionalnoj osnovi, sve one koji se izjašnjavaju kao Bunjevci”.
Bajićevi Bunjevci, začudo, asimilatorske namere nisu videli u udžbenicima na ćiriličnom pismu, a koji su im iz štamparskih presa, jesenas, još vrući, prosleđeni direktno u školske klupe, iako Bunjevci sa ćirilicom imaju veze koliko i predsednik sa društvenim mrežama (dobro, možda ipak malo više). Na sličnu privilegiju – mislim na udžbenike a ne na ćirilicu – vojvođanski Hrvati čekaju godinama.
Gradonačelnikova argumentacija, prema kojoj bi se “Velika većnica i drugi prostori u Gradskoj kući što je moguće više koristili u protokolarne, turističke svrhe, a manje za programe koji imaju ili mogu imati politički karakter” pada već u sledećeoj rečenici u kojoj obrazlaže da prednost imaju – “programi iz oblasti kulture, međunarodni skupovi, programi od posebnog značaja za lokalnu samoupravu i nacionalne zajednice, te naravno za skupštinska zasedanja”.
Onda u obrazloženju, Maglai navodi da u slučaju hrvatske zajednice (on određuje) prioritet imaju obeležavanje svih nacionalnih praznika, događaji poput godišnjice DSHV-a, Dani Balinta Vujkova, Dužijance, ali da se organizatori programa kao što su promocije knjiga, sportski jubileji, kongresi i seminari upućuju na korišćenje velike sale u Novoj opštini ili amfitetra Otvorenog univerziteta.
Promocija dve knjige u organizaciji Hrvatskog nacionalnog vijeća, svakako se mogu svrstati među programe od posebnog značaja za hrvatsku nacionalnu zajednicu ili kao skup međunarodnog karaktera; suština problema je na liniji Jene Maglai-zdrav razum, i dakako u činjenici da ni u njegovoj ni u glavi Mirka Bajića nije baš svejedno o kojoj se nacionalnoj zajednici radi.
Vojvođanske Hrvate u Srbiji politički dominantno zastupa Demokratski savez Hrvata u Vojvodini, koji je – a SVM to neće očigledno nikada zaboraviti – godinama bio u koaliciji sa sada anatemisanom Demokratskom strankom. To se u onoj kući u ulici Age Mamužića, doživljavalo kao svojevrsna izdaja višegodišnjih političkih partnera iz devedesetih. Od kada je pre godinu i po dana formirana nova skupštinska većina, Demokratski savez Hrvata u Vojvodini ima tretman najmlađeg usvojenog brata, koga svi tuku po glavi, a najstarijem se bratu (SVM) odmah prikačio i slabiji ali klasični bully (Savez bačkih Bunjevaca), koji ne propušta priliku da napadne HNV.
Ujedinjeni tako, prvi čovek grada, koji ima manire šerifa, i njegov ključni savetnik (po kuloarima ga zovu gradonačelnikov prinudni upravnik), optužujući za diskriminaciju i asimilacijiu, obavljaju veliki državni posao započet još u vreme režima Slobodana Miloševića, a to je sistematsko slabljenje hrvatske nacionalne zajednice. Bez pravog partnera na političkoj sceni u Srbiji, ovdašnji će se Hrvati na koncu, svakako morati obratiti međunarodnim institucijama i matičnoj državi, koja zarad dobrosusedskih odnosa više neće moći da toleriše ponašanje Subotice. Ono je uostalom i tako samo sprovođenje plana velikog tate iz Beograda. Zato je protest izražen na tribini na kojoj su lideri ovdašnje nacionalne zajednice nosili na nadlakticama trake crveno-bele boje, daleko od licemerja. To je vapaj nemoćnih da se suprotstavimo siledžijama, jer ćemo, ma koliko to otrcano zvučalo, svakako svi stići na red.
(Autonomija)