Skoro da je besmisleno – prezamorno svakako jeste – baviti se više očajnim stanjem u Srbiji i „politikom“ Šešeljevog đaka Vučića. A opet, nije moguće ignorisati velika štetočinstva nezajažljive kleptokratske vlasti, koja svojim „projektima koje će pamtiti istorija“ građanima ispostavlja nove šokove taman kad se pomisli da nas od aktuelne vlasti ništa više ne može šokirati.

Evo recimo aktuelne ludosti sa spomenikom ni krivom, ni dužnom u grandiozni kičeraj uvučenom Stefanu Nemanji ispred stare skarabudženo napuštene železničke stanice u Beogradu. Taj suludi pokušaj da se megalomanskim kičem nikogovići – koji su mu očevi – ovekoveče u istoriji, zapravo će svedočiti o ogromnom padu Beograda u prostakluk nikogovića koji su, na sramotu i Srbije i Beograda, ovladali ovim gradom i Srbijom bezočno im ubijajući identitet i dušu. Sličnih simbola prostakluka primitivaca na vlasti i enormnog kriminala što te simbole prate, širom je Srbije. Bolesnu kvaziidentitesku megalomaniju, koju po pravilu prate velike pljačke, može se danas videti još jedino u postsovjetskim azijskim despotijama, verovatnim uzorima ovdašnjim primitivnim skorojevićima.

Po kičerskoj ideji, izvedbi i megalomaniji spomenik u blamažu nesrećno uvučenog Stefana Nemanje u stvari simbolizuje diabolički luk srpske radikalske i uopšte velikodržavne politike – od po svaku cenu (mržnja, besmislene smrti, veliki zločini) Velike Srbije na prostorima ex-Jugoslavije, do monumentalnog bronzanog kiča Velikog Nemanje u Beogradu. Kad se velikodržavna ludost nije mogla realizovati „na terenu“ uprkos ratovima i brojnim zločinima, frustrirana radikalska pamet će bolesne megalomanske ideje realizovati barem na simboličan način u srcu srpstva, u po mnogo čemu osramoćenom Beogradu. Razume se, zavlačeći šake u ionako prazne džepove komatizovanih i na odbranu elementarnog dostojanstva nespremnih građana.

Ludostima Šešeljevih i Miloševićevih đaka na vlasti koje razjedaju i sramote Srbiju i Srbe dakle nema kraja. Nego, pogledajmo šta se događa i kakvo je stanje među onima u Srbiji koji su im kao opozicija. Najkraće rečeno, na opozicionoj sceni Srbije takoreći mrtvo more. Apatija, bezidejnost, sujete, razjedinjenost, zarobljenost starim kleronacionalističkim klišeima koji su Srbiju i srpski narod i doveli dovde. Čast hrabrim aktivistima, koji više u svoje nego u ime skoro mrtve organizacione strukture nominalne opozicije, javno obznanjuju kriminalne gadosti Vučićevog režima. Ozbiljniji posmatrači tvrde da se u promeni tragičnog stanja sa postojećom kadrovsko-upravljačkom strukturom dominantne opozicije definitivno ne može ništa postići. Nužne su, kažu, nove nekompromitovane ličnosti. I u pravu su, uz jednu bitnu dopunu – Srbiji su pre svega potrebne nove političke vizije i politički programi koji će definitivno napustiti manipulativno polje nacionalizma, klerikalizma, konzervativizma, zatrovanosti odnosa sa susedima, koji će nedvojbeno biti okrenute Evropi i njezinim vrednostima bez obzira što su i one danas na iskušenjima.

Srbija nije doživela civilizacijski pad zbog ovih ili onih starih kadrova, nego zbog skoro unisonog prenebregavanja modernih civilizacijskih vrednosti. Njoj su pre svega potrebne apsolutno nove političke proevropske ideje, jer je sa vladajućim anahronim političkim programamima doživela katastrofu. Potrebne su joj dakako i nove ličnosti, jer se ne sipa vino novo u mješine stare.

Pojava i afirmacija novih ličnosti i pogotovo novih vizija i političkih programa oslobođenih od nacionalističkih zabluda na političkoj sceni Srbije niti može biti laka, niti brza. Pogubni politički otrovi proteklih decenija duboko su proželi srpsko društvo. Ušli su u školske i univerzitetske udžbenike i programe, u dominantnu kulturu; o Srpskoj pravoslavnoj crkvi koja se bez realnog moralnog pokrića nametnula kao vrhovni nacionalni arbitar u svim stvarima, da i ne govorimo. Probiti se sa novim idejama kroz taj hermetizovan korporativno umrežen i strogo kontrolisan javni prostor, razbiti nepoverenje građana neprekidno strašenih fiktivnim neprijateljima (susedima Hrvatima, Albancima, Bošnjacima) i trovanih lažima, te ih pridobiti za suštinske promene u Srbiji, izuzetno je tažak zadatak. Ali druge alternative za spas Srbije iz agonije nema. Zadržavanje postojećeg statusa quo na ideološkoj sceni znači zadržavanje Srbije u agoniji, što se na loš način odražava na stanje u regionu.

(Autonomija)