Početak Sabora SPC je obeležio brutalan napad patrijarha Porfirija na žene, i ni jedna reč osvrta na dve tragedije koje su uzdrmale čitavo društvo.

Sabor se završio i izdato je saopštenje sa najbitnijim zaključcima, zapravo radi se o jednom zaključku, ,,Nema menjanja granica, Kosovo ostaje u Srbiji’’.

Državne i crkvene granice se ne poklapaju. Recimo u Katoličkoj crkvi Zemun ne pripada Beogradskoj nadbiskupiji, već sremskoj koja je pod Osijekom, odnosno Zagrebom. Isto je tako i u SPC. Nijedna država, pa ni komunistička nije se petljala u crkvene granice, pa ne znamo otkud drskost SPC da se meša u državne granice.

Patrijarh Porfirije je izjavio da ne sme biti ni posrednog ni neposrednog priznavanja Kosova. Ko je crkvenog poglavara ovlastio da državi kaže šta sme a šta ne sme? Trebalo bi neko da ga podseti da je crkva kroz vekove bolno osetila šta može država, a šta crkva ne može. Pitanje je da li mi imamo državu?

Takođe: „Postavlja se pitanje: zašto se Srpska pravoslavna crkva ne drži svog sopstvenog (barem načelnog, normativnog) i univerzalno pravoslavnog kanoničkog pravila (i normativnog i praktičnog), da crkvene granice jedne nezavisne države ne mogu ulaziti u granice druge nezavisne države?

Zašto dozvoljava da pravoslavne ‘’crkvene granice’’ (dakle, one koje su u njenoj nadležnosti) nezavisnih država Srbije i BiH ulaze u granice nezavisne države Crne Gore? Ne može jedan pravoslavni kanonski princip važiti samo za suverenu državu Srbiju i njenu autokefalnu crkvu, a ne i za suverenu državu Crnu Goru i njenu atokefalnu crkvu.

Ovo priznanje nije neki ‘’poklon’’ i gest ‘’dobre volje’’ Srpske pravoslavne crkve prema Crnoj Gori i Crnogorcima, kao i svim drugim građanima naše države, bilo da su pravoslavni vernici, ateisti, agnostici, ili pak pripadnici drugih nepravoslavnih konfesija, već je u pitanju jedan od temeljnih principa uređenja pravoslavne veroispovijesti, samo što ga Srpska pravoslavna crkva ne želi realizovati danas u suverenoj Crnoj Gori, pre svega zbog mogućnosti gubitka neustavnih i nezakonskih enormnih materijalnih povlastica, iako je svesna da je sadašnje postojeće stanje nemoguće održati u novouspostavljenim istorijskim okolnostima postojanja suverene i međunarodno priznate crnogorske države“(G.Sekulović).

Po stoti put ista priča: U SPC jedna stvar služi i za dokaz i za protivdokaz. Pa im za Crnu Goru koja ima bilateralne diplomatske odnose sa Srbijom važi jedan stav, a za izgubljeno Kosovo sasvim drugi.

Kao potvrdu da ozbiljno misli ono što je izjavio srpski Patrijarh, dobro bi bilo da preseli svoj tron u Peć i da napusti Beograd. Možda bi tek tada shvatio šta se desilo sa Kosovom u poslednjih trideset godina.

Ovako će i on i kompletna SPC morati da sačekaju novu generaciju političara na vlasti koji će u skladu sa dvadest prvim vekom shvatati sekularnost države. Nažalost, danas imamo potpunu simbiozu Vučićeve vlasti sa SPC, i potpunu slabost opozicionih partija/pokreta koji ne smeju ni da pisnu protiv sumanutih i drskih ideja Porfirija/SPC. Razmislimo kakva nam je perspektiva dok se ne pojave novi političari koji će im nakon ovakvih zaključaka Sabora SPC preporučiti da se registruju kao politička partija sa glavnim odborom ili da umuknu o ovozemsljskim životnim pitanjima. Uostalom i sami su veoma odgovorni/krivi za sadašnje stanje Srbije i otcepljenje Kosova – podržavali su Miloševića i Šešelja!

(Danas, foto: Medija centar)