Korpus novokomponovane narodne muzike u poslednjoj je deceniji života prethodne Jugoslavije bio proskribovan kao, kako se to tada nazivalo, šund i kič, ali to nije uticalo na njenu popularnost, kao ni na popularnost nekih od aktera te scene. Jedan od osnovnih pojavnih oblika tog pokreta bio je i ostao Sinan Sakić (Loznica, 1956 – Beograd, 2018), koji je skoro neodvojiv od fenomena Južnog vetra, kao sada već skoro mitske pojave u savremenoj jugoslovenskoj novokomponovanoj muzici. Zvuk Južnog vetra na čijem čelu je bio Sinan Sakić je i pored milionskih tiraža bio sasvim ignorisan, pa i napadan u ondašnjim mejnstrim medijima, koji su uopšte pratili dešavanja na polju novokomponovane narodne muzike. Za najveći deo tzv. urbane populacije u bivšoj SFRJ, a kasnije i u Srbiji, muzika koju je izvodio i pevao – bila je, u najmanju ruku, neprihvatljiva i svakako nepoznata jer, zapravo, njima nije ni bila namenjena.

Krhke građe, kao pripadnik marginalizovane i obespravljene romske zajednice, iz malog grada na desnoj obali Drine, koji ne haje mnogo za školu i bavi se klinačkim tapkanjem (preprodaja karata) ispred lozničkog bioskopa, a potom i sitnim švercom (farke, kafa), Sinan se dugo i svakako bolno probijao kroz čitav niz (para)muzičkih dešavanja na domaćoj narodnjačkoj sceni. Od bizarnih kafana u dubokoj unutrašnjosti do nekih od najvećih koncertnih prostora, od singlica u džuboksovima skoro svih “ugostiteljskih objekata” iz osamdesetih, do velikih klubova po zapadnoj Evropi. Sinan nikada u intervjuima i retkim medijskim nastupima nije krio svoju pripadnost margini, geografskoj, društvenoj pa i muzičkoj. Prvu popularnost stiče na teritoriji oko njegovog mesta rođenja, kao i na drugoj obali Drine. Oko trideset long-play ploča i cd-romova, nebrojeno singlica (malih, singl ploča) čine Sinanovu respektabilnu diskografiju, detaljno dostupnu i na neobilaznoj vikipediji. Od prve ploče, 1982. godine pa sve do početka dvehiljaditih, svake godine je redovno objavljivao nova izdanja. A potom, kada su u zemlji usledili ratni događaji, a Sinanovi najverniji slušaoci potegli oružje jedni na druge, postavši od komšija najljući neprijatelji u borbi do istrebljenja – on se povlači u svoj rad, nastupa po Austriji, Nemačkoj i Švici, i druži se sa svojim duhovnim vođom Sai Babom, sa kojim se sastao mnogo puta do guruove smrti 2011. godine. Tuga iz Sinanovih pesama, uglavnom produkt nesrećnih ili neuzvraćenih ljubavi, devedesetih se godina pretvorila u opštu, nepatvorenu tugu i bol.

Njegovi tekstovi se nisu značajnije razlikovali od standardnih narodnjaka i svi od reda su za temu imali ljubav. Ipak, njegov glas, ne baš previše muzikalan, uz ubitačni, skoro psihodelični ritam sintisajzera i električnih gitara, činio ga je sasvim različitim od ostalih kolega narodnjaka. Razlika je bila i u tretmanu medija ali i njegovom ličnom odnosu prema njima. Kada se tome doda njegov pikturalni život, složena porodična situacija, problemi sa alkoholom (viski) i narkoticima (samo kokain, nikad heroin), stekli su se svi uslovi da Sakić još za života uđe u legendu.

Iskonski, pa i arhetipski bol i tuga koju je u sebi nosio i pevao za većinu populacije na početku njegove karijere bili su previše otvoreni i iskreni da bi mu obezbedili neku značajniju popularnost. Ipak, ubrzo po objavljivanju prvih ploča, njegova karijere i posebno nastupi počinju da privlače sve veću pažnju ne samo fanova već i ostalih zainteresovanih za pop (pot)kulturu. Mada ignorisan od zvaničnih medija socijalističke zemlje, Sakić je svoju popularnost lagano sticao i uvećavao putem svakodnevnih radio emisija (Želje i pozdravi), emitovanih na brojnim stanicama širom tzv. Zone B – BiH, Makedonija, Srbija, ovoga puta bez Vojvodine, ali sa Kosovom.

Nema sumnje da je Sinan još za života postao legenda, a danas, posle njegove smrti, ta činjenica postaje još očiglednija. U narednim godinama može se očekivati i neka vrsta istorizacije njegovog žitota i pevačke karijere kroz biografije ili dokumentarne filmove, a svakako da mu treba podići i spomenik, možda u njegovoj lozničkoj (romskoj) mali. Pored Šabana Bajramovića (Niš, 1936-2008), Šabana Šaulića (Šabac, 1951) i Džeja Ramadanovskog (Beograd, 1964), Sinan Sakić je bio i ostao velika romska zvezda narodne muzike sa ovih prostora i, kao takav, ostaće u pamćenju stanovnika zemlje koja je iščezla sa mape Evrope. Njegove pesme će velikoj populaciji domaćeg stanovništva ostati duboko urezane u sećanje kao vrhunac emocija vezanih za nesrećne ljubavi pa i život, često na granici egzistencije. Isto važi i za nas, koji ni jednu od njegovih pesama nismo uspeli da odslušamo do kraja, ali smo imali sreću da ga upoznamo i doživimo kao vedrog i dragog sagovornika i duhovitog čoveka.

(Autonomija / foto: FB)