U sredu 10. februara, tačno u podne, poštovaoci dela i imena Vase Stajića položiće cveće na njegov grob na Uspenskom groblju u Novom Sadu, koji se nalazi u ulici Novosadskog sajma. Cveće će biti položeno na dan njegovog rođenja i smrti, a organizatori ovog događaja su Vojvođanski klub i Zavičajni klub Mokrinčana u Novom Sadu.
Da vas podsetimo, Vasa Stajić rođen je u Mokrinu u skromnoj seljačkoj porodici 10. februara 1878. godine, a umro je u Novom Sadu, na svoj 69. rođendan, 10. februara 1947. godine. Osnovnu školu učio je u Mokrinu, a prvi razred gimnazije završio je u Kikindi. Školovanje je nastavio u gimnaziji u Sremskim Karlovcima iz koje je udaljen zbog socijalističkih ideja i agitacije, te je osmi razred završio u Senju (Dalmacija). Studirao je romanistiku i germanistiku u Budimpešti, Parizu i Lajpcigu, a diplomirao je u Pešti 1902.godine. Bio je učitelj u selima u Banatu, potom profesor u srpskoj učiteljskoj školi u Pakracu (izbačen zbog antiklerikalizma), u srpskoj gimnaziji u Pljevljima (tada u Turskoj), gde je takođe izgubio posao, a od 1906. godine je profesor književnosti i francuskog jezika usrpskoj Učiteljskoj školi u Somboru.
U tadašnjoj Mađarskoj državi, gde je Mađara bilo oko 50 odsto, obavlja se ubrzana, planska i uspešna denacionalizacija nemađara. Vasa Stajić tu nalazi polje svoga rada, kao nacionalni radnik podstiče buđenje i jačanje nacionalne svsti srpske sredjoškolske omadine, a kao pedagog i prosvetitelj upućuje je na visoke kulturne, etičke i demokratske vrednosti, samoobrazovanje i profesionalnu spremnost. „RAD A NE DOKOLICA“, govorio je.
Godine 1912. Organizovao je u Novom Sadu skup svih srednjoškolaca, Srba, maturanata u Vojvodini radi zbližavanja; povezan je sa organizaciojom „Narodna odbrana“ u Beogradu, koja je delovala u pravcu svesrpskog ujedinjenja, vodi grupu đaka na ekskurziju u Beograd i Niš (gde su imali i vežbe gađanja i upoznavanja sa srpskim oružjem !); pokreće list „NOVI SRBIN“, gubi službu u Somboru i prelazi u Pančevo i posvećuje se propagandnom radu. Držao je predavanja po mestima Vojvodine (noćivao je kod svojih sledbenika), a kako je bio i jugoslovenski orijentisan, i u Splitu, Sarajevu… Prvi put je osuđen 1936. godine., a tokm nekoliko suđenja 1914. i 1915. godine osuđen je na skoro 10 godina zatvora. Njegovi učenici su oslobođeni, on je svu krivicu preuzeo na sebe i otvoreno rekao za šta se zalaže. Iz zatvora je izašao posle četiri godine (1918.), oboleo od tuberkuloze. Zalagao se da se Vojvodina priključi Jugoslaviji, a ne direktno Srbiji, kako su to sproveli raidkali sa Jašom Tomićem na Skupštini u Novom Sadu 25.11.1918. godine.
Nije bio za monarhiju, protivio se centralizmu u novoj Jugoslaviji, zapostavljanju pojedinih naroda i oblasti, posebno Vojvodine, kao i šovinizmu prema njenim narodnostima. „ZAR DA PROGONJENI ZAUZMU MESTA PROGONITELJA!“ Godine 1922. pokrenuo je časopis „NOVA VOJVODINA“. Kao „nepraktičan političar“, povukao se u arhive i biblioteke. Napisao je političke studije o Svetozaru Miletiću i Jovanu Jovanoviću Zmaju, pet knjiga Novosadskih biografija i druge, sa ciljem da se ne zaboravi veličina nekadašnje Vojvodine. Bavio se i književnim i prevodilačkim radom. Bio je sekretar Matice Srpske između 1920-22. godine, i dvaput njen predsednik, 1935/36 i 1947. god. Pozvan od svojih učenbika iz NOB-a 1944. godine, prešao je na oslobođenu teritoriju u Sremu. NEPOPUSTLJIVOST – to je bila njegova NAJJAČA I NAJSLABIJA STRANA. Nazvali su ga „POSLEDNJIM APOSTOLOM STARE VOJVODINE“.