Skip to main content

MARIJANA TOMA: Ratni zločini prikazani neobjektivno i površno

Stav 20. мар 2018.
3 min čitanja

U oružanim sukobima koji su vođeni na teritoriji bivše Jugoslavije od 1991. do 2001. procenjuje se da je život izgubilo više od 130.000 osoba, više miliona osoba je izbeglo ili se raselilo, dok se u regionu i dalje traga za oko 10.000 nestalih osoba.

Desetine hiljada ljudi stradalo je u mnogobrojnim ratnim zločinima počinjenim u ovim ratovima – kao žrtve masovnih ubistava, prisilnih nestanaka, sistematskih silovanja i drugih oblika seksualnog nasilja, pod torturom u mnogobrojnim koncentracionim logorima i mestima zatvaranja.

Uprkos velikom broju sudski utvrđenih činjenica pred Međunarodnim krivičnim sudom za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) o ovim zločinima i različitim inicijativama uglavnom civilnog društva, države u regionu nastavile su da vode intenzivne sukobe kroz negovanje nacionalističkih verzija ratne prošlosti, uglavnom baziranih na samoviktimizaciji i potpunom odsustvu empatije za patnje ‘drugoga’.

Uprkos sporom napretku koji je postignut u Srbiji od političkih promena 2000. u primeni pojedinih mehanizama tranzicione pravde, definisanje, sprovođenje i ispunjavanje glavnih ciljeva i strategija za suočavanje sa nasleđem zločina iz ratova 1990-ih, nisu predstavljali prioritet niti su bili rezultat iskrene volje političke elite za pomirenje sa susedima. Naprotiv, volja je iskazivana samo kao rezultat političkog uslovljavanja i pritiska od strane međunarodne zajednice i njenih institucija, dok se u Srbiji svakom zgodnom prilikom poricala odgovornost za zločine počinjene od strane pripadnika srpskih snaga, ili se odgovornost izjednačavala insistiranjem na zločinima počinjenim nad Srbima, preuveličavanjem broja sopstvenih a umanjivanjem broja žrtava drugih naroda.

U svojoj „Analizi sadržaja udžbenika istorije u Srbiji o ratovima u bivšoj Jugoslaviji u svetlu utvrđenih činjenica pred MKSJ“, objavljenoj u decembru 2015, Fond za humanitarno pravo (FHP) predstavio je do sada najsveobuhvatniji prikaz na koji su način činjenice o ratnim zločinima predstavljene u udžbenicima u Srbiji. Prema zaključcima FHP-a, ratni zločini počinjeni prikazani su neobjektivno i površno, uz selektivno biranje činjenica, čime se nastojalo prikazati Srbe kao jedine i/ili najveće žrtve sukoba 90-ih, dok su činjenice o stradanju drugih naroda sa prostora bivše Jugoslavije ili odgovornost srpskih snaga za njihovo stradanje skoro potpuno zanemarene.

Iako po intenzitetu i broju ubijenih, poginulih i nestalih nije najrazorniji konflikt u bivšoj Jugoslaviji, konfliktu u Hrvatskoj i njegovim uzrocima posvećeno je najviše pažnje. Iako se u udžbenicima govori posebno o sukobima koji se početkom rata vode u Vukovaru i okolini, ne spominju se mnogobrojni ratni zločini srpskih snaga počinjeni protiv hrvatskog civilnog stanovništva na teritoriji pod kontrolom srpskih snaga u ovom periodu. Daleko najviše pažnje posvećeno je operacijama „Bljesak“ i „Oluja“ hrvatske vojske i policije 1995. za koje se navodi da je počinjeno „planirano etničko čišćenje Srba sa prostora zapadne Slavonije“, kao i „Srba sa prostora Like, Korduna, Banije i Dalmacije“.

Ratu u BiH je u srpskim udžbenicima posvećeno ubedljivo najmanje pažnje, iako je i po broju počinjenih zločina, po ukupnom broju poginulih (oko 100.000 osoba), a i prema broju poginulih i ubijenih Srba (oko 25.000) najintenzivniji konflikt na teritoriji bivše Jugoslavije. Više pažnje je posvećeno samo zločinu u Srebrenici, iako se u većini udžbenika izbegava navođenje pravne kvalifikacije genocida, koju je utvrdio MKSJ u nizu presuda pripadnicima vojnog i političkog vođstva bosanskih Srba. Tek jedan od udžbenika nešto detaljnije piše o ovim suđenjima za Srebrenicu, ali između ostalog, navodi da su podaci o 8.000 ubijenih sporni, te da se i dalje vode rasprave o broju žrtava.

Oružani sukob na Kosovu se od strane autora udžbenika u Srbiji posmatra isključivo kroz prizmu NATO bombardovanja, žrtava stradalih u sukobu s NATO snagama i materijalne štete koja je naneta u periodu od marta do juna 1999. ili kršenjima ljudskih prava ne-Albanaca nakon povlačenja srpske vojske i policije s Kosova. Iako je više predstavnika vojnog i političkog vrha Srbije osuđeno pred MKSJ za zločine na Kosovu, u srpskim udžbenicima se ni na jednom mestu ne spominje stradanje albanskih civila (više od 10.000).

Ovakav način interpretacije ratova iz 90-ih u udžbenicima istorije u Srbiji ni na koji način ne pomaže razvijanju kritičkog sagledavanja prošlosti i obrazovanju mladih generacija na osnovama koje bi doprinele procesu pomirenju u regionu.

Preuzeto iz časopisa Balkan Perspectives, forumZFD-a.

Ceo tekst možete pročitati na ovom linku.

(Danas)