Rehabilitacijom kvislinga, planirano i organizovano, prekraja se istorija, a zločinci postaju žrtve. Ovim postupkom se šalje i direktna poruka domaćoj i međunarodnoj javnosti o navodnoj “institucionalnoj borbi protiv fašizma”, koje zapravo nema i koja se ovakvim sudskim postupcima pretvara u otvorenu kolaboraciju sa fašizmom u njegovim starim i novim oblicima. Zato, rehabilitacija Milana Nedića i drugih kvislinga i fašista neće proći! Na kraju, pročitaću i reči poznatog pesnika Vaska Pope, koji je bio zatočen tokom Drugog svetskog rata u jednom od logora u Zrenjaninu: “Recite zemljokradicama da pod ovom našom zvezdom voćke smrti više ne sade, jer će ih pojesti voće”.
(Marija Papić Đurić, via Paor; Antifašistička akcija Zrenjanin 8. februar 2016.)

Nakon rehabilitacije četničkog vođe Draže Mihajlovića u Srbiji kao da je porasla svest o opasnosti od retrogradnih i ultradesničarskih ideja koje se ovom državom nesmetano šire više od dve decenije. Kako bi ove ideje dobile istorijsko “utemeljenje” i postale ugaoni kamen u borbi protiv “aveti” komunizma, razne ekstremno-desničarske organizacije, u saradnji sa rodoljubnim istoričarima, nadri-pesnicima, svakojakim mutivodama i mitomanima, uz obavezno crkveno pojanje, krenule su u ofanzivu kako bi dokazale da su oni nastavljači borbe za nacionalne vrednosti, za koje se zalagao i nacistički premijer ondašnje Srbije Milan Nedić. Godinama već slušamo kojekakve apologete lika i dela ovog dokazanog kolaboracioniste sa nemačkim okupacionoim vlastima kako ga brane argumentima tipa da se on samo borio protiv komunista i čuvao srpski narod od propasti. Te iste gluposti se mogu čuti kada je u pitanju lik i delo Dimitrije Ljotića, takođe pronacističkog kolaboracioniste koji se otvoreno divio Hitleru i njegovoj rasističkoj ideologiji.
I Nedić i Ljotić su verovali u slaveno-serbsku verziju nacističkih bulažnjenja o nadrasi koja treba da preuzme primat vladajuće i otvoreno zagospodari svetom jer joj na to daje pravo njene, pre svega, biološke predispozicije. Ovu “teoriju” je velikodušno blagoslovio vladika Nikolaj Velimirović koji se i sam, a to je i javno rekao, divio Adolfu Hitleru, koji je ujedinio nemački narod. Da su se ova trojica velikosrpskih “patriota” pitala, verovatno bi nemačku okupacionu vojsku dočekali sa cvećem i zahvalnošću, ali eto pokvariše im planove komunisti koji su organizovali proteste jer nisu mogli da prihvate činjenicu da ih je tadašnja vlada (Cvetković-Maček) predala u ruke nacističkoj Nemačkoj. Dobro, verovatno je ovim protestima kumovala engleska obaveštajna služba, a bogami i SSSR-ovska, a nisu ni samo komunisti bili ogorčeni zbog otvorene izdaje vlade Jugoslavije, te je nezadovoljstvo bilo “neplanirano” veliko. Nemačka odmazda je bila strašna i od bombardovanja, pa preko kasnijeg kažnjavanja građana od strane nemačkog okupatora i njihovih iskrenih pomagača nedićevaca i ljotićevaca – sto građana za jednog ubijenog nemačkog vojnika, počela je da se razvija “legenda” o težnji Nedića da zaštiti srpski narod od komunista i partizanskih boraca.
Reći za Milana Nedića da je bio kontrovezna istorijska ličnost je eufemizam i nešto što izbegava očiglednu istinu: Nedić je bio kolaboracionista, i to ne iz razloga ili težnje da zaštiti srpski narod već zato što je bio ideološki, a bogami i srcem, na strani Hitlera i njegove nacističke vizije sveta. I za ove grehe ga neće oprati nikakva rehabilitacija, kao što se to nije desilo ni Draži Mihajloviću bez obzira na sumanutu odluku da se on rehabilituje, kao ni Dimitrija Ljotića, kao niti bilo koga ko je otvoreno surađivao sa okupatorima. I svi argumenti raznih dimitrijevića, ili bilo kojih drugi apologeta lika i nedela Milana Nedića, samo mute vodu i predstavljaju nastavak politike jedne reakcionarne i konzervativne grupacije koja nikako da se pomiri sa istorijskom činjenicom da su njihovi izgubili rat, i to ne zato što su se borili protiv komunizma već zato što su otvoreno surađivali sa nacističkom Nemačkom ili fašističkom Italijom. Pametnome dovoljno…
Zrenjanin je jedan od nekolicine gradova u Srbiji gde su organizovani protesti zbog moguće rehabilitacije Milana Nedića. Žao mi je što odziv građana nije bio veći i što se ovi protesti nisu desili u većini gradova, širom zemlje. Zrenjanin ima teško nasleđe ondašnje nemačke okupacije, jer je bio jedan od prvih gradova koji se proglasio Judenrein, kao što je i Banat bio prva veća oblast koja je bila “očišćena” od Jevreja. Danas u Zrenjeninu imamo samo jednu spomen-ploču na mestu gde je nekada bila sinagoga koju su nacisti srušili kako bi dokazali da Jevreja više nema. Više od hiljadu Jevreja (1.250) odvezeno je brodovima u logore u Beogradu i nikada se nisu vratili. Danas, osim povremenih komemoracija, nema nikakvog spomen obeležja na mestu odakle su zrenjaninske Jevreje odvezli u sigurnu smrt. Zato sam, kao Zrenjaninac, ponosan što je u u Zrenjaninu organizovan protest gde se podsetilo na sve žrtve nacizma, kao i na ljude koji su svojom borbom i antifašitičkim idejama sačuvali čast i ponos ovog grada. Svaka čast Antifašitičkoj akciji grada Zrenjanina, vi ste nas učinili ponosnim! A ovima što bi da ponovo da rehabilituju zlo, i vrate nas u najmračniji period naše istorije, poručujemo: No pasaran! I da nas čuje zlo: Smrt fašizmu!
Čitam neke novinčine (što bi rekao Basara) i tamo se opisuju događaji sa protesta u Beogradu, a povodom najavljene rehabilitacije Milana Nedića. Piše se, a posle sam i gledao “na Dnevnik”, kako je policija stajala između ultradesničara, koji su podržavali rehabilitaciju, i ekstremnih levičara, koji su se bunili zbog moguće rehabilitacije. E to vam je tipični ovdašnji medijski pristup… Ako su sa jedne strane ultradesničari, onda sa druge mora da bude “ekstremna” levica jer samo takva, po ovom malograđanskom rezonu, može da postoji nasuprot ove ultradesnice. Dakle, ovde se radi o istoj opasnosti, samo sa različitih strana, dve strane zanjihanog klatna strave… Bojim se da ovaj rezon “hladan-vruć” bogato doprinosi stvaranju atmosfere koja pogoduje rehabilitaciji svakojakih sumnjivih tipova, ali i dokazanih zločinaca. Sve mi se čini da ovde glavnu reč vode neki “mlaki” koji bi svet da nam podele na one koji su ultra- i one koji su ekstremni, kako bi lakše sproveli svoje mračne namere, a kriju se iza ovih radikalnih polova. Ako rehabilituju Nedića, to će se upravo desiti zbog ovih mlakih jer im je on politički uzor. A ako me pitate ko su ti mlaki, onda vam moram odgovoriti takođe pitanjem: A gde vi živite?
(Autonomija)
Foto: Bundesarchiv – Beim Einmarsch deutscher truppen in Eger