U poslednjih tridesetak godina svedoci smo procesa korenite revizije istorije. Ovaj proces na ex jugoslovenskim prostorima nije slučajan, a ni spontan, već je pokrenut i planski izveden od strane polit-ekonomskih elita koje su imale interes da pocepaju i unište Jugoslaviju (SFRJ) i na taj način preuzmu vlast. Ono što je memorandumom SANU uspostavljeno kao putokaz nacionalističkoj kontrarevoluciji provedeno je u delo devedesetih godina prošlog veka – raspadom Jugoslavije na više manjih država i krvavim ratovima kojim su novoformirane polit-ekonomske elite želele da uvećaju i utvrde svoju premoć.

Istorijska revizija bila je zasnovana na romantiziranim pričama o zlatnom periodu srpske i jugoslavenske monarhije koju su, ideologijom zatrovani, komunisti uništili kako bi napravili novu Jugoslaviju kao „tamnicu naroda“. U Srbiji je, uvođenjem višestranačkog sistema, formirano niz nacionalističkih političkih partija koje su, bez obzira na međusobne ideološke razlike, predano radile na reviziji istorije i tako opravdavale ratove i sve veću ekonomsku i socijalnu bedu građana tadašnje krnje Jugoslavije. Revizionizam iz devedestih godina prošlog veka imao je zadatak da novim polit-ekonomskim elitama osigura legitimitet, tako što će im pružiti kontinuitet sa ondašnjom elitom monarhističke Srbije i Jugoslavije, i na taj način SFRJ prikazati kao neuspelu epizodu komunističkih avanturista, dok su novonastale elite, u stvari, naslednici „starih i tradicionalnih“ vrednosti koje se sada ponovo oživljavaju.

Sa ovom romantiziranom i lažnom predstavom monarhističke Srbije i Jugoslavije zanosila se i tadašnja kulturno-nacionalistička elita koja je u dobroj meri i danas prisutna. Ondašnja vlast, devedesetih godina, uspešno je koketirala sa nacionalizmom i uspela da održi svoj ideološki kurs, koji je uspostavljen dolaskom Slobodana Miloševića na vlast, a možemo ga okarakterisati kao nacional-socijalizam. Slobodan Milošević – i njegova politčka partija SPS –uspešno je uspostavio balans između pomodarsko-nacionalističkih ideja i socijalizma, i sebe proglasio velikim zaštitnikom srpstva u Jugoslaviji. On je bio instrument, bez ikakve težnje da se abolira njegova lična krivica, u rukama nacionalista koji su procenili da bi ova nacional-socijalistička kombinacija bila dobar prelaz ka stvaranju nove države. Kako se ovaj „prelaz“ dešavao, dobro znamo svi mi koji smo bili svedoci tih zbivanja devedesetih godina prošlog veka…

Nakon petoktobarskih promena i revolucije, kada je Milošević svrgnut sa vlasti, trend revizije se nije prekinuo, barem što se tiče odnosa spram SFRJ, ali je ipak opao pritisak nacionalista koji su težili velikoj Srbiji i ujedinjenu svih Srba u jednoj državi. No, ubistvom premijera Zorana Đinđića jača uticaj revizionizma, i to kroz uticaj novoformiranih kontrarevolucionarnih sila… Ako smo devedesetih imali revizionizam u vezi sa Drugim svetskim ratom i socijalističkom Jugoslavijom, nakon 2004. sve više jačaju revizionisti koji, pored falsifikovanja istorije Drugog svetskog rata i SFRJ, pokušavaju i da izvrše reviziju nad događajima iz devedesetih godina.

Slobodan Milošević se prikazuje kao mučenik koji pati u ime „svih Srba“, dok se devedesete godine karakterišu kao doba kada smo se borili sa „zlim silama“ Zapada koje se, opet, ocenjuju kao najveći ili bolje rečeno i jedini krivac za sve ono što se desilo SRJ i Srbiji. Zato danas imamo i inicijativu da se podigne spomenik Miloševiću kao borcu protiv NATO i kao predsednika koji se borio za Kosovu, a nakon njega su neki drugi, izdajnici i plaćenici, predali Kosovo u „šiptarske“ ruke.

Ovakva nacional-romantizirana predstava Miloševića i svega onog što se događalo devedesetih nije ništa drugo nego uticaj revizionističke „dekonstrukcije“ istorije koja odgovara interesima novih polit-ekonomskih elita, a koje, opet, danas imamo u liku i delu Aleksandra Vučića i njegovog SNS-a. Bilo da se ovde radi o starim elitama koje su se preobukle u novo ruho ili pak potpuno novoj generaciji koja želi svom brzostečenom kapitalu da da legitimitet i istorijski kontinuitet, svejedno se proces revizije nastavlja još intezivnije osnažen kontrarevolucionarnom energijom koju nosi elita formirana nakon ubistva Đinđića. Sada smo zapali u apsurdnu situaciju da nas revizionisti ubeđuju kako smo iz „mračnog peioda komunizma“ prešli u „zlatni period“ devedesetih kada je formirana nova srpska država, a da su tašnji nosioci vlasti u stvari bili heroji koji su se borili kako bi Srbija postala slobodna i samostalna.

Koliko je cinizma i laži utkano u ove nove tendecije zna svako ko je iole osetio te famozne devedesete godine na svojoj koži. Dobro se sećamo bede, sankcija, ratova i sveg zla koje smo proživeli jer smo bili žrtve revizionističkih tendencija i kontrarevolucionarnih ideja novoformirane elite koja je zarađivala na našoj muci ili pak branila svoje već stečeni kapital. Preživeli smo dva ciklusa revizionizma, onaj devedestih (još uvek aktuelan) i ovaj „novi“ koji je aktuelan u poslednjoj deceniji i po, i rukovođeni gorkim iskustvom, možemo zaključiti da se to sigurno neće dobro završiti. Ostaje samo pitanje ko će tu da izvuče deblji kraj – mi ili oni? Mi koji smo to sve preživeli i koji smo svedoci njihovih revizionističkih laži i istorijskih cinizama ili pak oni koji i danas ispisuju izmišljenu istoriju i služe interesima polit-ekonomskih elita na vlasti.

(Autonomija)