Nedavno u javnosti objavljeni (i nijesu demantovani) djelovi sadržaja akata koji su dostavljeni odnosno izdati od Ministarstva pravde, ljudskih i manjinskih prava potvrđuju namjere Vlade Zdravka Krivokapića da falsifikujući istorijske činjenice u udruženom kriminalnom poduhvatu sa Crkvom Srbije (SPC) tj. Republikom Srbijom izvrši ili „legalizuje“ najveću pljačku državne imovine Crne Gore.
Kako je objavljeno, četiri eparhije Crkve Srbije dobile su UVJERENJA o upisu u Jedinstvenu evidenciju vjerskih zajednica, a na temelju i zimus usvojenoga Zakona o izmjenama i dopunama Zakona o slobodi vjeroispovijesti ili uvjerenja i pravnome položaju vjerskih zajednica.
To je administrativni međukorak u kriminalnoj šemi do konačnoga cilja: Republika Srbija, tj. Aleksandar Vučić, maskirajući se preko svoje Crkve, želi da postane i katastarski vlasnik državne imovine Crne Gore, naših crkva i manastira, te pripadajućega zemljišta. U tome Vučićevoj Srbiji asistira Krivokapićeva vlada, izdajući krivotvorene „krštenice” o godini osnivanja eparhija Crkve Srbije.
Kako su te „krštenice”, nazvane službeno UVJERENJA, sada zvanični akti Krivokapićeve vlade, nema nikakvih prepreka da falsifikati koje sadrže ne budu sastavni dio najavljenoga za potpisivanje Temeljnoga ugovora između Crne Gore i SPC.
UVJERENJA o upisu je za eparhije Crnogorsko-primorsku (Cetinje) i Budimljansko-nikšićku (Berane) 10. juna uručio bivši resorni ministar Vladimir Leposavić, koji je i formalno i faktički dio pravnoga tima ogranka Crkve Srbije. Eparhijama Zahumsko-hercegovačkoj (Mostar, Bosna i Hercegovina) i Mileševskoj (Prijepolje, Republika Srbija) uvjerenja je 2. jula, lično, uručio premijer Krivokapić, deklarisani vjernik SPC.
Ali, indikativno, sadržaj izdatih uvjerenja NIJE JAVNO OBJAVLJEN na sajtu Vlade.
Za sve četiri eparhije navedeno je i ovjereno u UVJERENJIMA Ministarstva pravde, ljudskih i manjinskih prava da su zaista ogranci (eparhije) SPC, a ne nikakvi zasebni entiteti; tj. sada se, osobito od predstavnika vladajuće URA, ne može ponavljati besmislica da one to navodno jesu.
Dočim, prema Ustavu SPC, o svim imovinskim pitanjima eparhija i u Crnoj Gori u vrhovnoj i neopozivoj instanci odlučuje isključivo Patrijaršija Srbije – Porfirije-Prle Perić, patrijarh, Vučićev „duhovnik”.
Na drugoj strani, Republika Srbija ili Crkva Srbije, njezini ogranci i sikofanti, nikada nijesu objavili vjerodostojan dokument, kako o 1220. kao navodnoj godini osnivanja Crkve Srbije ili eparhija koje sada postoje u Crnoj Gori, tako ni o tome da su prije 1918. Srbija ili njezini vjerski entiteti vlasnici naših crkava i manastira.
„Antena M” je s tim u vezi podnijela zahtjev za slobodnim pristupom informacijama radi dostavljanja svh akata u pośedu resornoga Ministarstva Krivokapićeve vlade oko postupaka izdavanja UVJERENJA za četiri eparhije Crkve Srbije.
U međuvremenu, pribavili smo faksimile akata Ministarstva br. 01-081/21-6380 i 01-081/21-6381, oba od 10. juna, s potpisima na ime i prezime Vladimira Leposavića.
Ti dokumenti sadrže slaboumne FALSIFIKATE koje „ovjerava” Krivokapićeva vlada.
Nema javno dostupnih podataka da su ova UVJERENJA, po smjeni Leposavića, od strane novoga ministra pravde, ljudskih i manjinskih prava, ili Krivokapićeve vlade, poništeni ili na neki način interno osporeni.
Naime, u tim UVJERENJIMA Ministarstva pravde, ljudskih i manjinskih prava navodi se da su eparhije Crnogorsko-primorska i Budimljansko-nikšićka osnovane – 1220. godine!
NE POSTOJE nikakvi provjerljivi istorjski dokumenti da su 1220. Ili približno te godine u ondašnjoj Crnoj Gori (Zeti) osnovani bilo kakvi slični vjerski entiteti.
Svakome je dostupan podatak da za Vaseljensku patrijaršiju, kao Majku-Crkvu i mjerodavnu adresu, Crkva u Srbiji tek od 1831. autonomna, a da kao autokefalni entitet postoji od 1879. godine, od kada se i unosi u carigradske kataloge pomjesnih crkava.
Na sajtu Vaseljenske patrijaršije jasno piše: „Sinodalnim tomosom, izdatim 1831. godine, Srpskoj crkvi je dodijeljena unutrašnja autonomija od Vaseljenske patrijaršije. U 1879. godini sinodalnim tomosom, vaseljenski patrijarh Joakim III je Srpsku crkvu proglasio samostalnom i autokefalnom, a 1920. je proglašena za patrijaršiju”.
Ni Republika Srbija ne poznaje nikakvo osnivanje Crkve Srbije 1220. godine, niti posljednični kontinuitet. U važećem čl. 11 st. 1 Zakona o crkvama i verskim zajednicama Republike Srbije („Sl. glasnik RS“, br. 36/2006) piše: „Srpskoj pravoslavnoj crkvi priznaje se kontinuitet sa pravnim subjektivitetom stečenim na osnovu Načertanija o duhovnoj vlasti (Odluka Narodne Skupštine Knjaževstva Srbskog od 21. maja 1836. godine) i Zakona o SPC (‘Službene novine Kraljevine Jugoslavije’, br. 269/1929)”.
Srednjovjekovna Žička arhiepiskopija, potom i Pećka arhiepiskopija – u srpskoj literturi najčešće pogrešno stepenovana kao „patrijaršije” – dva puta ukidana, a konačno i zauvijek 1766. godine, bila je u najboljem slučaju samoupravni ogranak Vaseljenske patrijaršije.
Kada je car Dušan Nemanjić 1346. u Skoplju nezakono samoproglasio „patrijaršiju”, na Srbe je Vaseljenski Patrijarh stavio prokletstvo. Docnije, nakon poraza u Maričkoj bici, Srbi su prihvatli svoju sablazan, pokajali se i vratili na samoupravni status Pećke arhiepiskopije…
Na drugoj strani, postoje materijalni dokazi da su ogranci Istočno-pravoslavne crkve na prostorima savremene Crne Gore postojali i prije „fantomske” 1220. godine: još u doba Dukljanskoga kraljevstva, na ovim prostorima je prisutna (grčka) pravoslavna Ohridska arhiepiskopija.
Iako je u nekome trenutku, najverovatnije od 1250-ih godina, ondašnja samoupravna Žička arhiepiskopija oformila svoju eparhiju (Zetsku episkopiju) na prostorima savremene Crne Gore, nezin uticaj i djelovanje jedva da je ostavilo traga. Svega dva ili tri obnovljena (starohrišćanske crkve) ili sagrađena hrama o tome vjerodostojno svjedoče; ili podatak da o arhijerejima te eparhije, za bezmalo čitav 14. vijek, NEMA NIKAKVOGA ARHIVSKOGA TRAGA. Konačno, ta je eparhija, najkasnije ranih 1450-ih, OTPALA OD PRAVOSLAVLJA, prihvativši uniju sa Rimokatoličkom crkvom.
Zetski zbor od pedesetak naših plemena, predvođeni starocrnogorskim vladarem Stefanom Crnojevićem, i pisanim aktom usvojenim u Manastiru Svetoga Nikole na Vranjini 6. septembra 1455. godine je ukinuo jurisdikciju eparhije tadašnje Pećke arhiepiskopije.
Trideset godina docnije, 4. januara 1485, njegov sin, Gospodar Ivan Crnojević, a u saglasnosti i s blagoslovom dvojice arhijereja – mitropolitom Visarionom i episkopom Vavilom, te njima podložnim pravoslavnim klirom – proglasio je na Cetinju samostalnu Mitropoliju.
Provjerljivo je da se u osnivačkoj hrisovulji Ivana Crnojevića, ne navodi bilo kakva veza ili sukcesija sa bivšom i od pravoslavlja otpalom eparhijom Pećke arhiepiskopije, niti uopšte sa Pećkom arhiepiskopijom, koja je, nota bene, prethodno, 1459. godine, arondirana od strane Majke-Crkve Vaseljenske patrijaršije.
Ta crnojevićka Mitropolija, nekada pod turskim nasiljem primoravana da se formalno pokorava samoupravnoj Pećkoj arhiepiskopiji, obnovljenoj aktom potvrđenim od Sulltana 1557. godine, de facto je najkasnije od 1697. izborom prvoga vladike Petrovića-Njegoš povratila svoju nezavisnost. Unijeta je i u kataloge carigradske i ruske autokefalnih pomjesnih crkava. Nekanonski je ukinuta 1918-1920, a njezine tri eparhije i konsistorije 1931. godine.
Upravo tada je, naime 16. novembra 1931, u Beogradu i osnovana Mitropolija crnogorsko-primorska, a na temelju čl. 12 st. 1 t. 20 i st. 2 proglšenoga Ustava SPC („Službene novine Kraljevine Jugoslavije”, XIII, br. 275). To je jedini poznati i provjerljivi OSNIVAČKI AKT Mitropolije crnogorsko-primorske.
OSNIVAČKI AKT Episkopije budimljansko-nikšićke „mlađi” je sedam decenija. Osnovana je 23. maja 2001. u Beogradu, odlukom Arhijerejskoga sabora Crkve Srbije, a na temelju čl. 16 Ustava SPC. Taj opštepoznati podatak o godini osnivanja se nalazi čak i na službenome sajtu te eparhije…
STUPS: Bestijarijum