Odnos prema ratnozločinačkoj prošlosti, genocidu, ratnom profiterstvu, slanju sopstvenih građana u smrt i inspirisanju na zločin, kao i propagandi koja je smestila građane Srbije u centar novije istorije kao agresore i primitivce negadljive na smrt pripadnika drugih naroda, nisu sekundarne, društvene i političke teme.

U tom smislu, čak je i ovakav stav neprihvatljiv sa stanovišta elementarnih vrednosti i morala jer uopšte dopušta i legitimizuje polemisanje odnosa ove naspram nekih drugih tema. Naime, da li je moguće razmatrati i rešavati pitanja korupcije, siromaštva, pljačkaške privatizacije, brutalnosti tranzicije prema siromaštvom pobeđenim građanima a da se ignorišu ili relativizuju gore navedeni odnosi. Svaki takav pokušaj, namerno zanemarivanje činilaca koji su gurnuli građane u najdublji ponor i sunovrat vrednosti tokom devedesetih godina i raspada bivše Jugoslavije, produbljuje aktuelne probleme i udaljava od konačnog isplivavanja i uzimanja bar malo vazduha neophodnog bar za pokretanje procesa ozdravljenja društvene situacije.

Tim pre što je, uprkos razmerama užasa koje je politička elita devedesetih počinila drugim kao i sopstvenom narodu, i danas na vlasti, upravo kao produžena ruka zločina. Ovog puta neposredno sa poljem delovanja samo nad građanima kojima vlada, a posredno i neprestano podsećajući na strahote koje je inspirisala i počinila, i nad građanima drugih država u region, kočeći razvoj i uslovljavajući. A ta vladavina ratnozločinačke elite je, sledstveno svemu što je prethodilo, danas diktatorska, autoritarna, pljačkaška, sa tim užasnim teretom izostanka stida, priznanja, pre svega – lustracije koja bi ih počistila zauvek iz političkog života. Da li je iko zaslužio lustraciju više od Aleksandra Vučića, Ivice Dačića, Aleksandra Vulina i njima sličnih učesnika u aktuelnoj vlasti koja unazad već šest godina ispoljava sopstveni karakter, nepromenjen ali pod pritiskom prilagođen spoljnim pritiscima.

Kada se naspram takvog režima, opozicija pozicionira isticanjem pitanja koja se odnose na sve posledično logične, nakaradne odlike vladavine ratnozločinačke elite iz devedesetih, relativizujući, odnosno zauzimajući iste ili čak još žešće mrziteljske i huškačke stavove naspram pripadnika drugih naroda, onda se gasi i poslednji plamičak nade da će naredni izbori i skorija budućnost doneti promene. Ukoliko postoji istinska potreba za društvenim promenama, koje u svojoj srži podrazumevaju izlazak iz okrutnog siromaštva i vraćanje dostojanstva običnog čoveka, preko zdravstvene, socijalne zaštite i ekonomske egzistencije, one se ne mogu dogoditi zanemarivanjem osnovnih moralnih načela i vrednosti. Onih koje zapravo čine osnovu svake društvene zajednice u kojoj vlada zagarantovan minimum zaštite osnovnih prava pojedinca. Ne mrzi, ne opravdavaj zločin, ne kradi i ne profitiraj na ratu i smrti… Sve to je, sa stanovišta nacionalističke opozicione kolone koja se izdvojila u borbi protiv režima Aleksandra Vučića, i, za sada, vrlo uspešno izvela veliki broj ljudi na ulice, manje bitno ili za neke krake te kolone vrlo opravdano. Time su oni, umesto lustratori zapravo legitimiteri zločinačkog režima, prebačenog iz ratno u relativno mirnodopsko stanje. Oni hoće da dođu na vlast na osnovu iste ideologije sa onom koju žele da sruše, a već potvrđeno korumpirani kao činioci prethodne, navodno demokratske vlasti koju je Srpska napredna stranka, pre šest godina, pobedila na izborima.

Zato će, u susret izborima, svaki čas prkosno istupati Vuk Jeremić sa izrazito nacionalističkim i bolesnim stavovima, da podseti građane koliko je bio omražen, sa pozicije vlasti, dok je zastupao ideju velike Srbije, oznojenih košulja i zajapuren za Miloradom Dodikom i Svetlanom Cecom Ražnatović, na slavi entiteta Republike Srpske, zasnovanoj na genocidu i ratnim zločinima. Ili, pak, zasenjivanje nemošću i nejasnoćama koje sprovodi Dragan Đilas naspram ovih pitanja kako bi održao reputaciju neuhvatljivog (svima prihvatljivog) a izrazito relativizujućeg stava naspram pitanja o kojima je reč. O Bošku Obradoviću, tom najnovijem produktu nacionalističke politike koji još nije stigao da drži poluge vlasti u rukama izlišno je i govoriti.

Stoga, borba za pad režima Vučića jeste prioritet, ali, čini se da je isto tako prioritet i neizlazak iz začaranog kruga nepromenjivosti društvenog stanja, decenijama unazad. Jer, pomaka nema, uprkos tome što je prošlo skoro dvadeset godina od petooktobarske revolucije i rušenja režima balkanskog kasapina – Slobodana Miloševića.

(Danas)