Kao što u Srbiji mešaju Antu Pavelića zubara i Antu Pavelića advokata, a prvi je stvarao Kraljevinu SHS, a drugi NDH, tako u Hrvatskoj mnogi pogrešno Dragoljuba Mihailovića nazivaju Dražom Mihajlovićem. A neznanje je plodno tle za revizioniste svih pravaca.

Krenuli su da prekrajaju istoriju hvatajući se i za najsitnije sitnice koje bi im koristile kako bi zločinca pretvorili u žrtvu, i na njoj grade mit dok je ne pretvore u heroja. Uostalom, kroz vekove se od Kraljevića Marka, turskog vazala, usmeno stvarao junak koji je Musi Kesedžiji zagorčavao život.

U slučaju generala Dragoljuba Mihailovića Čiče radilo se o nepravednom suđenju koje se odvijalo u okolnostima gde je okrivljeni praktično unapred osuđen jer je narod tražio krivca za masovne zločine Vojske Jugoslavije u Otadžbini (skraćeno JVO odn. JVuO), kolokvijalno – četnici.

Dakle, u Srbiji je prvo pravosnažnom presudom dokazano da četničkom vojvodi Mihailoviću nije suđeno po zakonu, a potom je izvučen zaključak da nije ratni zločinac?! Kao da je Zavadlav danas ili sutra pušten na slobodu zbog grešaka u vođenju postupka, ali ni tada niko ne bi mogao da ospori činjenicu da je pobesneli Splićanin ubio tri osobe.

Čim je sudski postupak Mihailoviću proglašen staljinističkim, krenulo se s rehabilitacijom njegovih boraca.

U početku su samo krajnje desne stranke četnike svrstavale uz bok Titovim partizanima, da bi taj narativ danas u Srbiji bio prihvaćen od većine političkih stranaka, a žestoko mu se opiru samo čelnici nekih nevladinih udruga i autentičnih stranaka levice.

Zato nije čudno da je u Beogradu, nakon što je Radoš Bajić o čiča Draži snimio TV seriju, otvoren muzej notornom ratnom zločincu Mihailoviću i da su četnici danas praktički izjednačeni s partizanima.

U posetu Spomen-parku „Kragujevački oktobar“, posvećenog streljanim građanima Kragujevca od strane Vermahta 1941. godine, u kojem je stradalo tri hiljade ljudi, među kojima oko 300 učenika i petnaestoro dece od 8 do 12 godina, svedočio sam revizionizmu na delu.

Kustostkinja je mrtvo-hladno govorila o Srbiji kao jedinoj zemlji na svetu koja je imala dva antifašistička pokreta, podsećajući da su se Čiča i Tito zajedno borili protiv Nemaca na samom početku rata, pa je umesto zapete stavila tačku.

Preskočila je da kaže da je Mihailović kasnije otvoreno sarađivao sa nacistima, da su njegove jedinice počinile neviđena zverstva nad Hrvatima i Bošnjacima, koja su u ovom ratu počinjena po istom obrascu pod upravom Karadžića i Mladića na istom mestu – u gudurama. istočne Bosne.

To što su Amerikanci neko vreme mislili da je Draža taj koji se bori protiv nacista pa snimili film „Chetnics“ u kojem ih slave kao hrabre balkanske gerilce, vremenom se pokazalo njihovom velikom zabludom. Četnici i ustaše koji se jesu međusobno sukobljavali, zapravo su isto tako i tesno surađivali, boreći se zajedno protiv partizana, a NDH je osiguravala mirovine udovicama poginulih pripadnika JVO-a i skrbila u bolnicama za ranjene četnike.

Iskrivljavanje istorijskih činjenica koje je na delu u Srbiji nije ni veće ni manje nego kod nas. I u Hrvatskoj smo imali ulice nazvane po osuđenim ustaškim zločincima, a ima i drugih takvih naziva koji dočaravaju oživljavanje Pavelićeve monstruozne države.

Govoriti o Mihailoviću kao o De Golovom kolegi sa vojne akademije koji je molio jugoslovenske vlasti da ga poštede smrtne kazne isto je kao i isticati činjenicu da je Mile Budak bio pisac, kao da je činjenica da je potpisao sramne Rimske ugovore i je prvi izgovorio zlokobnu ekskulpira. Srbi na vrbama“ kojom je pozivao na pogrom pobesnelih nacionalista.

Da zaključim; gotovo osamdeset godina od konca Drugog svetskog rata, kvislinzi s područja pokojne države življi su no ikada, a u ime poginulih ustaša, četnika, balista, belogardejaca…, rečju – narodnih izdajnika, govore najčešće njihovi potomci. Pa kad već ne mogu promeniti temeljne povijesne činjenice, mogu ih barem malo zamagliti i zbuniti one koji ne znaju dovoljno jer, ponavljam, revizionizam najbolje cveta u baruštini gluposti.

(Slobodna Dalmacija)