Pozorišni transfer decenije, tako bi se mogao nazvati dolazak izuzetne glumice Marte Bereš u Srpsko narodno pozorište.

Glumica zbog koje je – prvenstveno – subotičko pozorište “Deže Kostolanji” Andraša Urbana postalo regionalno priznat teatar sa autentičnom poetikom i posebnim odnosom ka glumačkom poslu, od ovog oktobra članica je nacionalne pozorišne kuće iz Novog Sada, saznaje ekskluzivno Autonomija.

Bereš je rođena Novosađanka koja je diplomirala glumu na ovdašnjoj Akademiji umetnosti.

Posle dugogodišnjeg angažmana u “Deže Kostolanjiju”, poslednjih nekoliko godina bila je samostalni pozorišni strelac koji je igrao na scenama Subotice, Novog Sada i Beograda, a u susednoj Mađarskoj gradila je i filmsku karijeru.

Njen film “Ovako si savršena/a” Petera Veršiča mađarska kritika ocenila je vrlo visokom ocenom. Uoči pandemije, Bereš je u beogradskom Ateljeu 212, imala premijeru predstave “Dabogda te majka rodila” po tekstu Vedrane Rudan i u režiji Tanje Mandić Rigonat, a od pre izvesnog vremena gledamo je povremeno u SNP-u, u predstavi “Upotreba čoveka”, po Aleksandru Tišmi, u režiji Borisa Liješevića.

Ipak, svoje najbolje novosadske uloge Bereš je ostvarila u Novosadskom pozorištu/Ujvideki sinhaz, između ostalog u oktanski moćnoj predstavi “Hasanaginica” u režiji Andraša Urbana koja joj je donela mnoge aplauze i nagrade, između ostalog i Sterijinu pre nekoliko godina.

Bereš je inače još kao dete počela da igra na Đačkoj sceni novosadskog Ujvidekija. Oni kojima to godine dozvoljavaju sećaju se da je prohodala kao Jerma u istoimenoj predstavi, u režiji još jedne vojvođanske pozorišne zmajice Kinge Mezei.

Kao izuzetno glumačko biće, magičnu glumicu samozatajne nežnosti, otvorenosti, inteligencije i scenske harizme, Martu Bereš publika je do sada prepoznala u još nekim izvrsnim predstavama kakve su bile “Urbi et orbi”, “Marta Bereš on girl show”, “Kišinjevska ruža”…

Bereš je dobitnica i jedne izuzetne nagrade u susednoj Mađarskoj: Udruženja mađarskih kritičara za najbolju žensku ulogu, za interpretaciju Ane Karenjine u istoimenoj predstavi koju je u Ujvideki Sinhazu režirao Dejan Projkovski.

U jednom od svojih intervjua, koji su uvek mali eseji intrigantnog razmišljanja o pozorištu i životu, Marta Bereš kaže: “Teško je pričati o ljubavi i nije ‘in’. Ljubav je izgubila svoje dimenzije, a trebalo bi ih ponovo istražiti”.

Gledati Martu Bereš u pozorištu može se definisati kao ponovno rađanje ljubavi – prema pozorištu i – zahvaljujući njenom talentu i posvećenosti, istinsko i dubinsko istraživanje svih dimenzija ljubavi prema teatru. Ave Marta!

Snežana Miletić (Autonomija, foto: Nora Trokan)