Poslednje četiri decenije hrvatskog I jugoslovenskog teatra nemoguće je razumeti ili ispričati bez živopisnog, u Hrvatskoj naturalizovanog Toskanca Paola Mađelija, koji se u Zagrebu prvi put pojavio za vreme Univerzijade 1987, a u Dalmaciju se zaljubio deceniju pre, učestvujući 1974. godine na poziv Miše Martinovića na Dubrovačkim letnjim igrama s režijom Makijavelijeve “Mandragole”.

Ispovest Paola Mađelija objavio je zagrebački Jutarnji list.

Za sebe kaže da je usamljen i nesrećan lik kome su žena i deca razbacani po svetu, a da se sa 75 godina ”oseća kao Ukrajina”.

Dobar deo života i karijere pozorišni reditelj Paolo Mađeli bio je nezaobilazni akter kulturnog života našeg glavnog grada.

“Beograd je u to vreme zbog Jugoslavije bio grad velike koncentracije stranih umetnika, bio je internacionalni, ne nacionalistički grad, tamo su cirkulirali Pazolini i Antonioni. Bio sam tada blizak Danilu Kišu, obojica smo bili buntovnici, spremni sudbinom platiti u borbi protiv konzervativnog i nacionalističkog Beograda koji je 70-ih počeo pokazivati svoju ružnu glavu. Kiš i ja jednom smo se napili u Crnoj Gori i sukobili se s milicijom, a po tom je događaju kasnije nastala moja predstava ‘Njegoš i ja’, u jednom bazenu u Kotoru. Kiš je pio, bilo je jugo, padala je kiša i ja sam vikao Crnogorcima da zašto bacaju sapun u more (imali su fabriku sapuna) te kako je socijalizam košmar”, priseća se slavni hrvatski reditelj Paolo Mađeli.

(Danas, screenshot HRT)