Četnici su bili oličenje zla i počinitelji najtežih ratnih zločina.

U Crnoj Gori je faktički duže vrijeme na sceni, u posebnom zamahu otkad je „osvježilo“ od 30. avgusta 2020. (zapravo, otkad se Crna Gora usmjerava ka provaliji) otvoreno veličanje velikosrpskog zločinačkog četničkog pokreta, koji je počinio najteže ratne zločine tokom Drugog svjetskog rata, odnosno, najbrutalnije povrede ratnog i humanitarnog prava na jugoslovenskom prostoru (1941-1945).

Taj pokret tokom rata bio je kvislinški i kolaboracionistički. Sa fašističkim i nacističkim okupatorima rukovodioci i komandanti na svim razinama tog pokreta prisno su sarađivali, naročito u borbi protiv NOP-a. Četnički pokret tokom rata 1941-1945. ostvarivao je prisnu saradnju i sa Pavelićevim ustaškim režimom u NDH u mnogim situacijama i slučajevima.

U veličanju i faktičkoj akciji političke rehabilititacije tog pokreta naročito je aktivna okupaciona Crkva Srbije u Crnoj Gori, njeni episkopi i brojni sveštenici.

Oni odavno rade u tom smislu, a u posljednje vrijeme i eksplicitno. I u tome imaju brojne saradnike, propagatore i pomagače.

Danas su u vlasti i brojni neočetnici, koji veličaju tu ideologiju i politiku, ogrezlu u zločinina. TO TREBA JASNO REĆI.

U Crnoj Gori četnički pokret i njegova vojska izvršili su masovne ratne zločine nad neboračkim stanovništvom, nad pripadnicima svih naroda i vjera.

Četnički pokret bio je u suštini pokret koji je bio genocidni prema muslimanima, ne samo na prostoru Crne Gore i Bosne i Hercegovine, već svuda đe su njegovi šovinistički izvršioci mogli, imali silu i pokazali namjeru da istrijebe muslimane i đe im nije pružen, sticajem okolnosti, adekvatan otpor.

Brojne zločine, ubistva, mučenja, hapšenja, četnici su počinili nad crnogorskim narodom, ne samo civilima, već i prema pripadnicima i simpatizerima partizanskog NOP-a, komunistima, ali i crnogorskim suverenistima-zelenašima.

U osnovi četničkog programa bio je ideološki velikosrpski i suštinski genocidni i nacional-šovinistički projekat, uobličen u programskom dokumentu „Homogena Srbija“ od 30. juna 1941. godine, autora dr Stevana Moljevića, banjalučkog advokata, predratnog člana Srpskog kulturnog kluba, ideologa četničkog i člana Centralnog nacionalnog četničkog komiteta u štabu Draže Mihailovića.

Uspostavljanje „etnički čiste Velike Srbije“, bez „nacionalnih manjina“ i „oslobođene anacionalnih elemanta“ bilo je zacrtano u tome dokumentu, a projekat stvaranja Velike Srbije i de facto genocid nad muslimanima je bio programski uobličen i sa potpisom Draže Mihailovića i u njegovim Instrukcijama od 20. decembra 1941. godine, poslatim komandantu četničkih odreda u Crnoj Gori i komandantu Limskih četničkih odreda.

U ovom prilogu navešću, odnosno, citirati proslavljenog partizanskog komandanta, narodnog heroja, velikog borca za slobodu, više puta ranjavanog tokom borbi protiv naci-fašističkog okupatora i njihovih saradnika četnika, komandanta Pete sandžačke brigade, general-potpukovnika Danila Jaukovića, (magistra istorijskih nauka), koji se uspješno i herojski u ratu borio protiv okupatorskog i četničkog zla, a koji je o četničkim zločinima vrlo jasno i precizno, činjenički pisao.

Četnici su, između ostalih, tokom februara 1943. godine počinili masovne zločine i u pljevaljskom srezu nad muslimanskim stanovništvom u brojnim selima navedenog sreza.

O tome general i narodni heroj Danilo Jauković piše: „Napad na muslimanska sela trajao je od 4. do 7. februara 1943.

Sve stanovništvo boljanićke, bukovičke, ilinobrdske i meljačke opštine, koje se našlo kod kuća, pobijeno je na razne načine. Nije pravljena razlika između djece u kolijevci i staraca, između muškaraca i žena. Da bi se spriječilo bjekstvo stanovništva izvršeno je opkoljavanje sela. Pa ipak, najveći broj sposobnih muškaraca i jedan broj nejači uspjeli su da pobjegnu i da se sklone u gradove.

Međutim, zbog teških uslova života, a u prvom redu zbog gladi i hladnoće, znatan broj izbjeglica je umro. U ovom teškom trenutku, ljudski život nije predstavljao nikakvu vrijednost, četnici su bili izgubili sva svojstva ljudi, zaslijepljeni šovinizmom i pohlepni na pljačku, ubijali su sve što im je palo u ruke, palili i pljačkali.

Razularena četnička rulja vršila je nad nemoćnim stanovništvom najstrašnije zločine. Prije ubistva, ljude su mučili i ponižavali. Djevojke i mlade žene su silovali. Djecu i starce su masakrirali. Ranjene ali još žive bacili su u Ćehotinu.

U kuće su zatvarali žene i djecu, među njih ubacivali bombe, a onda kuće spaljivali. Tako je prema nepotpunim podacima, na teritoriji pljevaljskog sreza ubijeno 678 ljudi. Od toga djece do 8 godina 200; djece i omladine od 8 do 18 godina 243; muškaraca i žena od 18 do 50 godina 197; a preko 50 godina 128.

Najviše su stradala djeca i žene, jer je znatan broj muškaraca uspio da izbjegne računajući da nejači: ženama, djeci i starcima ne prijeti opasnost. Broj zapaljenih muslimanskih zgrada takođe je veliki. Prema, takođe nepotpunim podacima, spaljeno je 1.171 kuća i 468 drugih zgrada.“ (Danilo Jauković, „Prilog u krvi (pljevaljski srez 1941-1945)“, Pljevlja, 1969, str. 113-114.)

Na kraju vrijedi ponoviti što je Milovan Đilas u „Borbi“ 8. oktobra 1942. napisao, između ostalog, o četničkim zločincima i kvislinzima:

„Oni su u Crnoj Gori i Hercegovini pobili stotine, hiljade boraca za slobodu…Nema izdaje, nema podlosti, nema zločina pred kojim bi prezao četnik, nema izdaje i zločina koje četnička izbjeglička „vlada“ ne bi nagradila i okovala u zvijezde. U njoj se probudila velikosrpska zvijer koja nema mjere ni kraja u izdaji i zločinu, koja u moru krvi guši borbu vlastitog naroda ne bi li obezbijedila za budućnost svoju krvavu hegemonističku vladavinu.“

Novak Adžić, predsjednik Crnogorske evropske partije (Antena M, Foto: Gradski.me)