Crkva Srbije je instrument nacionalističke državne politike, koju Beograd sprovodi u regionu, dok je njen uticaj na politiku u Crnoj Gori poremetio sistem vrijednosti, ocijenili su sagovornici Gradske televizije.
Poručuju da se takav uticaj jedne vjerske organizacije, koja se protivi državnoj politici Crne Gore, mora ograničiti.
U većinski pravoslavnim zemljama, ne upravlja crkva državom, već država – crkvom, naglasio je predsjednik Crnogorskog helsinškog odbora Miodrag Vlahović.
Ističe da, dok u Srbiji postoji određena simbioza između države i crkve i nije jasno ko je sluga a ko gospodar, u Crnoj Gori je situacija drastičnija.
“Vi imate u Crnoj Gori klerikalizovane političke strukture, bez obzira što su one formalno pravno u programima, nastupima i propagandi građanske i evropske – one se ne stide se da kažu da su nešto dogovorili u manastiru, i da su tamo dali zakletvu. Njima volja građana nije reper, nije referenca. Njima je nekakva zakletva, misteriozna, sa kletvama i sujevjerjem, važnija i relevantnija od svega drugog. Samim tim, imamo jedan poremećen ne samo sistem vrijednosti, nego i jednu potpuno izokrenutu strukturu vlasti i odlučivanja, pri čemu je veoma usmjerena protiv naše zemlje – protiv činjenice da smo nezavisni, da smo članica NATO-a, da smo multietničko društvo, i da ovdje postoje druge religijske zajednice”, kazao je Vlahović.
Dok je Crkva Srbije protivnik državne politike Crne Gore, u Srbiji je instrument vladajuće politike, istakao je advokat Nikola Martinović.
Naglašava da vjerske organizacije ne smiju biti politički faktor u jednoj državi, zato što one, zbog svoje konzervativnosti, društvo vuku na dno, a ne naprijed, što je istorija i dokazala.
“Kolika god intencija srpske poltike je bila da zaokruži velikosrpsku ideju na Balkanu, 150 godina ta ideja ide iz poraza u poraz. Oni nemaju nijednu pobjedu u toj politici. Prave stanje manjih ili većih kriza, koje proizvode ratove, pa ljudske žrtve, ili kao sada političke krize i ekonomske štete. Ali jedno je jasno – ta ideja nema šanse na Balkanu, koliko god se trudio Joanikije, Amfilohije, ili bilo koji drugi velikodostojnik. Koliko god finansirali tu ideju našim novcem – ta ideja je osuđena na propast”, ocjenjuje Martinović.
Sa Martinovićem je saglasan i advokat i narodni poslanik u Skupštini Srbije Aleksandar Olenik, koji navodi da srpska crkva u regionu sprovodi politiku Beograda, koja je, osim u doba premijera Zorana Đinđića, dominantno nacionalistička. Dodaje da crkva svoju snagu crpi iz javnoj mnjenja, što je uzrokovalo litije u Crnoj Gori.
“Kad govorimo o politici i sprovođenju države Srbije, u ovom slučaju nacionalističke, tu postoji jedan dvostrani odnos – crkva ne samo da sprovodi politiku, ona utiče i na kreiranje politike u Srbiji, u nekim pitanjima dominantno, u nekima ne. Ono što se takođe mora reći, crkva je debelo u Srbiji plaćena iz budžeta i direktno i indirektno, i dozvoljava joj se da ima ogromna sredstva i zaradu, a isto tako i u Crnoj Gori. Crkva je uvek bila više ili manje politička organizacija otkad postoji kao organizovana religija, sa ratovima koje je vodila. To je nešto što je konstanta kroz istoriju. Inače, od 90ih godina govorim da je Crkva Srbije jedna strogo hijerarhijska organizacija, sa posebnim uniformama i činovima, najsličnija vojnoj organizaciji – samo joj fali oružje i bila bi vojska”, objašnjava Olenik.
Naglašava da crkva trguje i upravlja strahom, te da je od izuzetne važnosti da se putem medija i obrazovanja smanji njen politički uticaj.
STUPS: Bestijarijum