„Ovo je naš vrisak, naš krik. Nisam više mogla da šutim“, kaže za Radio Slobodna Evropa (RSE) Ajna Jusić.

Ona je jedna od dece koja su rođena nakon ratnog silovanja u Bosni i Hercegovini (BiH) devedesetih godina i jedna od idejnih tvorkinja izložbe „Breaking free“, koja je 12. oktobra otvorena u Beogradu.

Izložba je inspirisana borbom protiv nevidljivosti i diskriminacije ove dece i njihovih majki koja traje skoro tri decenije posle rata u BiH.

Čine je portreti sada već odraslih ljudi sa majkama koje su tokom rata preživele silovanje.

„Odraslim ljudima je muka od nedvidljivosti i nepostojanja u državi u kojoj plaćaš poreze i živiš, i negdje plaćaš cijenu onih ratnih zločina za koje apsolutno nisi kriv. Izložba je nastala kao potreba da izađemo sa svojim licima, nemamo čega da se stidimo i nemamo od koga da se krijemo“, kaže Ajna Jusić za RSE.

Prvi put ispričane priče

Nekoliko članova i članica udruženja „Zaboravljena djeca rata“ iz BiH su kroz izložbu u Beogradu po prvi put izašli u javnost sa svojim pričama.

„Svi moraju znati da je ono sa čime se mi suočavamo nastalo u doba mira, nije nastalo od strane puške nego od strane ljudskog nerazumijevanja, diskriminacije. Voljeli bismo da naše priče ljudi koriste za izgradnju razumijevanja i poštivanje svačije traume. Mi fakat nismo krivi i mi fakat više ne možemo da hodamo pognute glave“, poručuje Ajna Jusić.

Uz portrete dece i njihovih majki, izložbu čine i portreti umetnika i umetnica koji su u predstavi „U ime oca“ 2019. godine pričali priče dece u Narodnom pozorištu u Tuzli, a autor fotografija je sirijsko-francuski umetnik Sakher Almonem.

Prva beba sigurne kuće

Ajna Jusić je rođena u septembru 1993. godine kao prva beba sigurne kuće u Zenici u BiH, gde je njena majka smeštena nakon preživljenog ratnog silovanja.

Istinu o sebi je saznala kada je imala nepunih 15 godina.

„Majka je šutila o tome jer je veo šutnje i diskriminacije i danas prisutan. Sama sam pronašla njene dokumente, policijske izveštaje, izveštaje sigurne kuće i na taj način sam saznala da sam kao rezultat toga došla na ovaj svijet“.

U početku je i sama ćutala.

„Trenutak odluke da progovorim nije bio samo moj, to je bila odluka mene, majke i očuha, nas troje kao porodice jer smo bili svjesni da će to promeniti cjelokupnu strukturu našeg života i da će čak i neki naši članovi porodice prvi put čuti za to“.

„Tri, četiri godine smo ja, mama i očuh zajedno išli na terapiju da se nekako ta informacija prihvati i preradi i da se na kraju dana nauči živjeti sa tim podignute glave.“

‘U ime oca’

Danas se Ajna Jusić kroz udruženje „Zaboravljena djeca rata“ bori za prava ove dece.

Za pravo da pri popunjavanju dokumenata i obrazaca ne moraju da navode ime oca.

Administrativne prepreke su prevaziđene, ali samo u nekim lokalnim zajednicama u BiH.

„Mora prestati trenutak u kojem na javnim šalterima moram da pričam maminu priču i da objašnjavam ljudima da je ona preživjela ratno silovanje jer imamo pravo na privatnost, imamo pravo na dostojanstven život“, kaže Ajna.

Bez podataka o broju dece rođene zbog rata

Ne postoje precizni i zvanični podaci o broju dece u BiH koja su rođena nakon ratnog silovanja, jer nije vođena evidencija o njihovom rođenju.

Ne postoje ni precizni podaci o broju žena koje su silovane tokom rata u BiH.

Procene Ujedinjenih nacija govore da je od 1992. do 1995. godine silovano od 20.000 do 50.000 žena, devojčica i muškaraca.

„Majke često ne govore djeci istinu o njihovom porijeklu, da li zbog straha, da li zbog činjenice da je većina silovatelja i danas slobodna. Nema onoga ko mi može garantovati da ja te ljude nisam vidjela u nekom momentu ili da nisam vidjela ‘biološkog oca'“, kaže Ajna Jusić.

Nakon porođaja, neke žene su se odrekle dece koju su rodile posle silovanja, te su ona smeštana u domove ili usvojena i odvedena u strane zemlje, zbog čega većina nije upoznata sa svojim poreklom.

Deca stranih vojnika i humanitaraca

Nepoznat je i broj dece koja su rođena iz dobrovoljnih ili nasilnih veza sa stranim vojnicima (pripadnicima mirovnih misija) i humanitarnim radnicima tokom rata u BiH.

„Desila se generacija djece mirovnjaka koja se danas suočava sa kulturološkim identitetom, birokratskim problemima dvojnih državljanstava, nemanja stipendija. Generalo, nepostojanjem u pravnom sistemu jer Ujedinjeni narodi za sve na svijetu imaju neku rezoluciju, ali za to pitanje nemaju“, navodi Ajna Jusić.

Izložbu „Breaking free“ čine i portreti ove dece.

Priznati samo u delu u BiH

Skupština Brčko distrikta u BiH donela je u julu 2022. godine odluku da u Zakon o civilnim žrtvama rata uvrsti decu rođenu nakon ratnog silovanja. Na zakon se čekalo deset godina.

„To je samo status, što je nekako simbolička reparacija i mi smo za početak zadovoljni, ali status bez prava nije toliko vrijedan“, navodi Ajna Jusić.

Posle Brčko distrikta, Vlada Federacije BiH izradila je Nacrt zakona o zaštiti civilnih žrtava rata kojim su prepoznata i deca rođena iz rata.

„Trebali bismo imati prava na besplatnu pravnu, psihološku pomoć, pravo na dokvalifikaciju znanja, na stambeno zbrinjavanje i slično. Ali do danas ova dodijeljena sporedna prava iz tog zakona u implementaciji ipak ne postoje“, kaže Ajna i dodaje da su zbog toga uložili amandmane na Nacrt zakona.

U bosanskohercegovačkom entitetu Republika Srpska, ova deca nemaju status civilne žrtve rata, niti bilo kakva prava koja bi proizašla iz takvog statusa.

Kad je reč o ženama koje su preživele ratno silovanje, u Federaciji BiH su obuhvaćene postojećim Zakonom o osnovama socijalne zaštite, zaštite civilnih žrtava rata i zaštite porodice s decom.

U drugom bh. entitetu, Republici Srpskoj, od 2018. godine na snazi je Zakon o zaštiti žrtava ratne torture.

Haški tribunal proglasio je silovanje „oruđem ratovanja“ tokom procesuiranja ratnih zločina na području BiH.

Suđenje Dušku Tadiću, bivšem predsedniku lokalnog odbora Srpske demokratske stranke u Kozarcu, kod Prijedora 1997. godine, bio je prvi slučaj procesuiranja ratnog zločina pred ovim sudom, ali i prvi slučaj u kojem se sudilo za seksualno nasilje.

U Hagu je za zločine seksualnog nasilja osuđeno više od 30 ratnih zločinaca.

Pred sudovima u BiH, od 2004. godine, za iste slučajeve osuđeno je više od 130 osoba, a u postupku je još oko 200 slučajeva koji se odnose na seksualno nasilje.

U Srbiji samo pet presuda za silovanja u ratu

Iz Tužilaštva za ratne zločine Srbije nisu odgovorili na pitanje RSE koliko je optužnica podignuto zbog seksualnog nasilja počinjenog tokom ratova na prostoru bivše Jugoslavije.

Prema podacima nevladinog Fonda za humanitarno pravo (FHP) koji prati procesuranje ratnih zločina, za 19 godina postojanja Tužilaštvo je podiglo tek 10 optužnica, od čega je pet sudskih postupaka pravosnažno okončano.

Tek nakon presude, žrtve mogu da ostvare određena prava. Ipak, reparacija, odnosno novčana naknada, kao i problem sa parničnim postupkom gde su žrtvama nezaštićeni identiteti, samo su neki od problema sa kojima se suočavaju, ukazuju iz FHP-a.

‘Nevidljive’ rane

Zakon o pravima boraca, vojnih i civilnih invalida rata, koji je u Srbiji usvojen 2020. godine, propisuje nekoliko uslova kako bi osoba dobila status civilne žrtve.

Najpre, mora biti državljanin/državljanka Srbije, a „oštećenje organizma koje je nastupilo usled povrede mora biti najmanje 50 posto“.

Tako žrtve seksualnog nasilja ne mogu ostvariti status civilnog invalida rata, jer seksualno nasilje najčešće ne dovodi do telesnih, već do psihičkih posledica koje Zakon ne prepoznaje.

„To je porazno za Srbiju. Moja majka je najčešće govorila – pa zar treba da si odrežem ruku ili nogu da neko shvati da sam ja nešto preživjela. To je taj sindrom nevidljivih rana iz kojih se najčešće jesu kreirali mitovi – sama je tražila, nije joj ništa, zašto je hodala“, kaže Ajna Jusić.

Dalji zakonski uslovi propisuju da je žrtva „povredu pretrpela od strane neprijatelja tokom rata ili oružanog sukoba“, i da se ta povreda „dogodila na teritoriji Srbije“.

Tako su u ostvarivanju svojih prava onemogućene i žrtve koje su kao državljani Srbije stradale na teritoriji druge države.

Uslov da je povredu morao načiniti „neprijatelj“ isključuje sve one kojima su povrede nanele policijske i vojne snage koje Srbija ne smatra neprijateljskim (Jugoslovenska narodna armija i Vojska Jugoslavije, MUP Srbije, Vojska Republike Srpske i njima potčinjene formacije).

Samo tokom rata 1998. i 1999. godine na Kosovu, oko 20.000 žena i muškaraca bili su žrtve silovanja od strane pripadnika srpskih policijskih i vojnih snaga, pokazuju podaci kosovskih institucija.

Početkom 2022. godine, generalni sekretar UN-a Antonio Guterres pozvao je vlade svih zemalja da žrtvama ratnog silovanja i deci koja su rođena kao posledica toga osiguraju sva potrebna prava i podršku, naglašavajući potrebu da budu prepoznati kao žrtve.

(Iva Martinović, Slobodna Evropa / Foto: YIHR)