Kolumnista Vasyl Cherepanyn, voditelj Centra za istraživanje vizualne kulture u Kijevu, tvrdi da se Zapad boji pobjede Ukrajine, te kako je taj strah spriječio zapadne države da se pomire sa stvarnošću ovog rata. Prema njegovim riječima, postoje tri razloga za taj strah.

Cherepanyn kaže, u svom članku u američkom časopisu Foreign Policy, da ponašanje Zapada u prvim danima sveopćeg ruskog rata protiv Ukrajine otkriva kako je Zapad bio uvjeren u to da je predaja Ukrajine manje od dva zla.

Dodaje da je neugodna istina o ruskom “genocidnom ratu” protiv Ukrajine ta da je postao moguć ne samo zato što ga je agresor zamislio i proveo, već i zato što se Zapad nije suprotstavio tome.

Autor smatra da glavni udar na demokratiju na globalnom nivou nije bio sam rat, nego priznanje evropskih zemalja, i zapadnih zemalja općenito, da je ruska okupacija Ukrajine moguća, inače ne bi evakuirala svoje ambasade u Kijevu, kako je rekao.

Zapad se ponaša kao da rat nije njegov

Do sada se, kaže pisac, Zapad ponašao kao da rat nije njegov, a zapadni politički diskurs o neeskalaciji i neprovokaciji, koji je i dalje daleko od realnosti, nastavlja se vrtiti oko toga kako na najbolji način osigurati da izloženost riziku od vojne agresije i stalne smrti ostane ograničen na Ukrajince.

Cherepanyn je precizirao tri glavna razloga za zapadni strah od pobjede Ukrajine. Prvi je duboki “nerevolucionizam” na Zapadu. Pobjeda Ukrajine nad Rusijom zaista bi značila istinsku revoluciju za Zapad. To bi zahtijevalo, prije svega od Evrope, radikalnu transformaciju. Ukrajinska revolucija Euromaidan 2014. povukla je Evropu natrag njenim korijenima u borbi za demokratiju, slobodu, pravdu i antioligarhiju.

Drugi razlog zašto se Zapad ne može pomiriti s pobjedom Ukrajine nad Rusijom je kolonijalno nasljeđe Evrope, njen trenutni postkolonijalni položaj i njeno direktno sudjelovanje u ovim stalnim iskustvima ugnjetavanja.

Evropska unija uronjena je u svoj kolonijalni mentalitet

Ističe da se Istočna Evropa oduvijek smatrala tampon zonom između zapadnih i ruske prijestolnice, a kada je Evropska unija uspostavila svoju istočnoevropsku politiku, nazvanu ”Istočno partnerstvo”, to je opisano kao politika prema udaljenim ”susjedstvima”.

Istočnoevropskim postsovjetskim zemljama dodijeljena je funkcionalna uloga pograničnih područja ili tampon zona koje su Evropskoj uniji davale goleme koristi u smislu raznih zaliha i resursa, dok su te istočnoevropske zemlje bile izložene ruskom revanšizmu. U isto vrijeme, Evropska unija se prepustila svom potisnutom kolonijalnom mentalitetu i odvojila se od takozvane necivilizirane Istočne Evrope.

Autor dodaje da nespremnost zapadnih prijestolnica, posebno Berlina i Pariza, da priznaju i prihvate puni suverenitet postsovjetskih evropskih zemalja, objašnjava stalno odugovlačenje i kašnjenje u isporuci oružja Ukrajini.

Treći razlog, prema Cherepanynu, je taj da je Evropska unija idealizirala ideju mira do te mjere da je potpuno potisnula realnost rata, što ju je učinilo potpuno nespremnom kada su potlačeni Ukrajinci uspjeli preuzeti inicijativu.

(Al Jazeera, foto: Beta/AP)