Na uglu Njegoševe i Alekse Nenadovića, praktično u samom epicentru “Vračar historicala”, nalazi se jedna od najpoznatijih turističkih atrakcija Grada Beograda, za vakta Druge Jugoslavije prestonice koja je sticala evropski šmek multikulti metropole, a danas pala na tužne grane “Dubaija za siromašne, Jagodine za bogate” (Dežulović), slike i prilike celokupnog nacionalističkog živog blata u kojem se cela Srbija guši, bez koprcanja.

Nije ta turistička atrakcija, kako bi neko mogao pomisliti, Hram Svetog Save, koji se zida po omiljenom crkvenom metodu da se nikad ne sazida do kraja, da ne bi bogate donacije presušile. Nisu to ni znamenitosti poput pozorištanca “Puž” u vučićevca preobraćenog idola naših detinjstava Branka Milićevića Kockice, niti su to Prirodnjački ili Teslin muzej, Karađorđev park, pozorište i trg Slavija, Beogradsko dramsko, Narodna biblioteka ili Kalenić pijaca.

Jok, brate mili! Istorijski Vračar je danas širom meridijana poznat po muralu u slavu ratnog zločinca Ratka Mladića. Stoji mural mirno, niko mu ništa ne može. I kad se organizuje neki protest ispred, organizatori vele da se “ljudi plaše” da dođu, jer su tu negde zagonetni “oni” koji, kao Sauronovo oko,  nadgledaju sve i čuvaju mural, čuvaju ratne zločine, čuvaju da bi mogli nastaviti tamo gde im je taj krvavi idol stao, u Hrvatskoj pa diljem Bosne, do Srebrenice. Pa zar su u pravu oni koji kažu da u celom Beogradu ni četa partizana ne može da se skupi i da demolira, uništi, učini da nestane to smeće sa zidova?

Ni četa partizana ne postoji u Beogradu, kažu? Lažu! Upravo “četa partizana” postoji, ali ne da bi uništila taj spomenik u slavu genocida, već da bi ga prvo naškrabala a potom sačuvala. I ne samo to! Ista ta “četa partizana” je odmah tu, u drugom ćošku pored Mladića nacrtala i lik “čiča Draže”, četničkog vođe, kvislinga, Dragoljuba Draže Mihailovića. Ćoše fasade u Njegoševoj za Ratka, a ćoše u Alekse Nenadovića za Dragoljuba.

Kakva je to pomahnitala “četa partizana” koje slavi Dražu i epigona njegove koljačke ideologije, Mladića? Pa lepo piše tamo na muralima: reč je o navijačima “Partizana”. Šta je “Partizan”? Ako se ne varam, reč je i danas o “Jugoslovenskom sportskom društvu Partizan”, koje je osnovano 4. oktobra 1945. godine u Beogradu, nakon oslobođenja od fašizma, pod nazivom ”Fiskulturno društvo Centralnog doma Jugoslovenske armije Partizan”.

Iz tih osnivačkih vremena, navijači “Partizana” pamte imena kao što su: Franjo Glazer, Bela Palfi, Ratko Čolić, Franjo Šoštarić, Zlatko Čajkovski, Aleksandar Atanacković, Silvester Šereš, Prvoslav Boba Mihajlović, Dragomir Marjanović, Momčilo Radunović, Stjepan Bobek, Milivoje Đurđević, Radislav Janjić, Stanislav Popesku, Miša Šijačić, Ivan Švaljek, Florijan Matekalo, Jovan Vratan, Franjo Rupnik, Josip Krnjić, Vladimir Čulik, Miroslav Brozović…

“Partizan” je, što je logično za sportsko društvo koje je osnovala Jugoslovenska narodna armija, bio multietnički klub (što se za Crvenu zvezdu, na primer, ni u doba socijalističkog bratstva i jedinstva nikako nije moglo reći, uz časne ali retke izuzetke), jer je od prvih dana okupljao i odgajao sportiste iz svih krajeva Jugoslavije. Partizan je i danas klub koji na svom grbu ima crvenu zvezdu petokraku koja dominira njegovim središnjim delom. Iznad zvezde petokrake je i vatra sa šest crvenih plamičaka, koja liči na onu sa grba Socijalističke Jugoslavije, a koja je označavala šest jugoslovenskih republika.

Slavni jugoslovenski komunistički general Peko Dapčević prisećao se onomad dana kada je osnivan “Partizan”:

“Većina nas, mladih generala, koja je igrala i volela fudbal, okupili smo se i dogovorili da osnujemo fudbalski klub. Oko imena nije bilo natezanja: bili smo partizani, bilo je i najprirodnije da se naš klub zove Partizan. Na samom skupu, neformalno je predsedavao Svetozar Vukmanović-Tempo, bili su još prisutni Otmar Kreačić-Kultura, Vujica Gajinović, Ratko Čoče Vujović, Konstantin Koča Popović, Mijalko Todorović-Plavi (…)

Još se nije bila navršila ni godina od prestanka četvorogodišnjeg ratnog užasa, u danima opšte oskudice, jedino čega je bilo u izobilju – bilo je poleta i nade…”, govorio je Dapčević.

Bilo je, dakle, poleta i nade. “Bili smo partizani, bilo je i najprirodnije da se naš klub zove Partizan”. Eh…

U međuvremenu su stasale “nove generacije” raznoraznih “navijača”, niklo je cveće zla iz humusa genocidne “velike Srbije”, aktuelnog “srpskog sveta”. Reč je o deci koja su tipični predstavnici svoga vremena: i obrazovno i vaspitno zapušteni, odgojeni na mitovima, na izolaciji od civilizacije, zbog čega im je u glavama kaša od mozga. Jer ko bi pri čistoj svesti mogao nacrtati Mladićev i Mihailovićev lik, pa još pored toga, poput vodenog žiga kao garancije da je u pitanju original, nacrtati i “Partizanov” grb? Onaj isti na kojem je i danas crvena zvezda petokraka i šest crvenih plamenih jezičaka. Ali, na “Partizanovom” je čelu danas, ni manje ni više nego – Milorad Vučelić. Malo li je na ovu skupoću?  

I kao što se sam Vučelić celi svoj život lažno predstavlja kao nekakav socijalista, iako je – znamo svi – notorni četnički ratni propagandista, tako se i sam “Partizan” kao i njegovi “navijači” koji crtaju ove turističke atrakcije po Beogradu, takođe lažno predstavljaju. Baš kao i “navijači” kluba koji se zove “Crvena zvezda”. Dajte, stvarno, lepo promenite imena klubova u “Draža” i “Mladić”, ili u “Četnik” i “Ljotić”, ili u “Nedić” i “Pećanac”, ili u “Dačić” i “Vučić”! Zašto se stidite, to su vaši “heroji”, vaše ogledalo, vaše zarozane slike i prilike? Jer, kako peva Mile Kekin, “moji su dobili ’45.” i “vrijeme je da se ljudi sjete da je crno crno, a bijelo bijelo”. Pa, onda, hajde ona vaša navijačka, ”ajmo crno-beli!”, šta čekate! Jer, “serem vam se na nijanse/znam tko je pred zid vodio đake/nisu sotone punili vagone/već nečiji djede i bake”.

Kakva je to država, kakvo je to društvo, kakav je to Vračar historical u kojem je postalo toliko herojstvo išarati sliku ratnog zločinca? I gde su sada pravi beogradski partizani da se suprostave ovim falsifikatorima istorije? Nećete valjda svojim nečinjenjem potvrditi insinuacije zlih jezika koji tvrde da je kultna partizanska serija “Otpisani” izmaštana i romansirana kako bi se Beogradu dao antifašistički oreol, koji on u Drugom svetskom ratu, sem na filmu, zapravo nije ni imao? A ako je tako, onda nije ništa čudno: ovo kako sada izgleda Beograd – u dlaku bi tako isto izgledao da su ’45. pobedili četnici. Sa istim takvim velelepnim turističkim atrakcijama karakterističnim za sve “blatnjave, tužne selendre…” na ovom svetu.

Kad je već tako, kad već murali ratnim zločincima predstavljaju turističke atrakcije, dajte tu, kod “Lovca”, napravite jedan kiosk sa suvenirima, poput onih koji se prodaju u Knez Mihailovoj ulici. Neka se zove, šta ja znam, “Kod Čiča Mladića”.

(Slobodna reč)