Trebalo je svega nekoliko nedjelja i još toliko medijskih nastupa, pa da glazura samoproklamovanog evropejstva u potpunosti nestane sa površine izvršne vlasti. Do srži je demaskirana ideološka suština dominatnog dijela Vlade – upravo onog u čijim rukama je cjelokupni bezbjednosni i obavještajni aparatus.

Crnogorski ministar odbrane Dragan Krapović jedini je među svojim NATO kolegama koji u Rusiji, posredno i u Srbiji, ne vidi malignu prijetnju. Posebno rusko/srpsko uplitanje ili način na koji bi se takva aktivnost mogla sprovesti. Ekspertski se zapitao ko i kad, nepoznanica je i gdje se uticaj može uočiti.

Sa sve svojim satelitom Srbijom, Rusija sjajno djeluje na političko rasuđivanje ministra odbrane Krapovića. Tako se državni udar nije desio, a geografska udaljenost, koja, recimo, nije spriječila likvidaciju knjaza Danila prije 150 godina, Rusiju danas sprečava da premreži – po dubini i širini – crnogorske institucije agenturnim i paraagenturnim strukutrama?! U zabludi su, dakle, svi – od EU parlamenta, Berlina i Vašingtona, sada i ministra spoljnih poslova Velike Britanije Dejvida Kamerona?!

Hvala, ministre!

Jednako, ministar Krapović očito ne razumije suštinu srpske agresije na susjedne zemlje i ratova devedesetih. Konsekventno početnom stavu o nepostojanju maligne prijetnje iz Srbije, logično, nema ni velikosrpske agresije, niti projekta Velike Srbije. Vukovar i Dubrovnik rušila je grupa građana nepoznatog ideološkog i političkog identiteta. O genocidu u Srebrenici Krapović se ovog puta nije očitovao. Možda odnos prema genocidu proističe iz svega (iz)rečenog.

Nažalost po Crnu Goru – i današnju i onu iz 2006 – Krapovićev stav nije usamljen, još je manje plod neznanja. Korupcija je svakako zaboravljena kategorija. Relativizacija trenutnog stanja i falsifikovanje istorijskih činjenica združena je, dobro koordinisana i ne previše inteligentno osmišljena akcija, koja za cilj ima da državu ruši upravo na onim temeljima koji joj kako-tako i dalje obezbjeđuju institucionalnu egzistenciju.

Prvi korak u tom besramnom zamešateljvstvu je sukob sa susjednim državama. Odnosi sa Hrvatskom su na istorijskom minimumu još od završetka veliskosrpske agresije, u koju je Crna Gora nevoljno uvučena. Što naravno nije politički, još manje moralni izgovor. Slično je i sa BiH, posebno nakon proslave pseudo dana pseudo republike. Sa Kosovom odnosa de facto nema.

Ovim razvojem događaja iznenađeni su samo oni koji su vjerovali ili vjeruju da hibrid 7. bataljona i Megatrenda može poroditi emancipatorsku snagu. Upravo ova novouspostavljena dinamika na čistinu izvodi partiju ministra odbrane. Nije slučajno da upravo Demokrate preuzimaju palicu razaranja državne supstance, dok mentori iz ostataka DF predano rade na identitetskim pitanjima,izbjegavajući zamjeranje međunarodnoj zajednici. Uloge su podijeljene, plan ne smije stati. Zastala je i stoji samo evropska Crna Gora.

Dileme o prirodi dalje političke i državotvorne borbe zahtijeva prije svega suočavanje sa onim što su notorne istine, po istom onom principu o Engleskoj kao ostrvu ili siromašnoj državi Japanu. Danas je u Crnoj Gori pobijedila kontrarevolucija, na vlasti je koalicija četnika i IB-ovaca. Sve dalje aktivnosti treba uklopitu u tu realnost, a ne realnost prilagođavati sebi. Odbijanje da se prepozna ideološka okosnica državne vlasti vodi u spiralu loših poteza i ishitrenih odluka.

Crnogorski Huti, za razliku od ovih jemenskih, ne granatiraju brodove, oni crnogorsko društvo zasipaju ideološkim kalašnjikovima, zatirući sve one koji misle drugačije.

Ostale razlike kozmetičke su prirode.

(Portal Analitika)