Od ovoga što se nama dešava bi se i bolestan razbolio.

Da vidimo, onako kao u kafani, kao da se pravi ceh; ili još bolje, kao kod doktora, kao da se zaključuje lista simptoma – šta smo ono u zadnje dvije godine imali…

„Naši zapadni partneri“ su što nečinjenjem, što aktivno pomogli klerikalnu kontrarevoluciju koju je sprovela „SPC“. Djelovali su, odnosno nisu djelovali, kao da im nije jasno šta se u Crnoj Gori zbiva. Za to vrijeme akteri te kontrarevolucije javno su saopštavali svoje divljenje Homeiniju i isticali da je njihovo postignuće veće od njegovog: jer su oni to učinili u srcu zapada.

Kada je sve bilo gotovo, kada je „SPC“ formirala svoju vladu u Ostrogu, kada je Crna Gora stavljena pod kontrolu Aleksandra Vučića, „naši zapadni partneri“ su u Evropskom parlamentu izglasali da je „SPC“, kojoj je predata Crna Gora, praktično, ruska formacija za hibridni rat.

„Naši zapadni partneri“ su dozvolili da vladu formira Demokratski front, za koji su Britanci i visoki američki zvaničnici saopštili da je učestvovao u pokušaju državnog udara u Crnoj Gori, koji je izveden po nalogu i za račun Rusije.

Nisu tek dozvolili: Krivokapiću su širom bila otvorena vrata od Londona do Berlina. Vodali su ga kao svog pobjednika – što on i jeste bio.

Demokratski front je, zapošljavanjem po dubini, uspostavio značajnu kontrolu nad političkim i ekonomskim sistemom Crne Gore. Koju su „naši zapadni partneri“ tako praktično predali u ruke (para)političke organizacije čiju su ulogu sami opisali kao, u suštini, rusku formaciju za hibridni rat.

„Naši zapadni partneri“ su dozvolili direktno miješanje Srbije u izbore u Crnoj Gori: vidi Nikšić.

„Naši zapadni partneri“ Crnu Goru guraju u Otvoreni Balkan, dakle guraju od Evropske unije.

„Naši zapadni partneri“ se ne oglašavaju povodom namjere Vučić-Putin parlamentarne većine da, gazeći ustav, izazovu političku krizu neviđenih razmjera u Crnoj Gori i zemlju, praktično, uvedu u neproglašeno vanredno stanje, koje znači suspenziju demokratije i vladavinu Demokratskog fronta koji je, formalno, proglašen za „nepoželjnog da bude partner SAD“. Čime bi Putin uspio destabilizovati jednu balkansku zemlju i proširiti područje borbe.

Kako je sve to moguće?

Standardna „suverenistička mudrost“ podrazumijeva odgovor: „naši zapadni partneri“ nemaju informacije, sporo reaguju, na nama je da ih „osvijestimo“…

Meni je, da prostite, ideja da ja trebam informisati CIA-u o tome šta se ovdje dešava urnebesna i ponižavajuća. Liči mi na onaj vic koji opisuje grupu Golootočana, izloženih torturi, koji se,onako krvavi i prebijeni, pitaju: „Ma ljudi moji, zna li Drug Tito šta nama ovdje rade“?

Dakle, šta se zbiva? Odgovor leži u čuvenom citatu iz Šerloka Holmsa, koji kaže:

“Koliko puta sam vam rekao da kad eliminišete nemoguće, ono što ostane, ma kako neverovatno bilo, mora biti istinito”?

Dakle, primijenjeno u našem slučaju: Koliko puta sam vam rekao da kad eliminišete nemoguće (da “naši zapadni partneri” ne znaju šta se zbiva) , ono što ostane (da se zbiva baš ono što žele “naši zapadni partneri”), ma kako nevjerovatno bilo, mora biti istinito?

Umjesto da dozvolite da vas ideologija i propaganda zaslijepe, pa da im vjerujete više nego vlastitim očima, predlažem da razmotrimo sljedeću situaciju koja, čini mi se, nije nezanimljiva.

Tokom Hladnog rata, dobar dio evropske ljevice okrenut je SSSR-u, dakle Rusiji.

Neki, poput Crvenih brigada i RAF-a sa Rusijom održavaju oružanu vezu. Neki su vrbovani da rade za KGB. Neki rade za KGB a da to ne znaju. Veliki evropski intelektualci posjećuju Moskvu pa utiske izlažu u knjigama.

Moskva finansira svjetsku revoluciju, ruske pare stižu u mnoge ruke: od Evrope do Kube.

Evropska ljevica ima primjedbe na ono što se zbiva u SSSR-u – mnogo toga bi oni drugačije. No tamo se odigrava lijeva utopija. Kako god obrneš, Moskva je svjetionik svjetske ljevice.

Danas je Rusiji okrenuta evropska i američka desnica.

Dio zapadnih desničara sa Moskvom održava oružane veze. Neki su vrbovani da rade za ruske tajne službe. Neki rade za njih a da to i ne znaju. Evropski desni intelektualci u Moskvi vide bastion odbrane od liberalnih zala.

Moskva finansira zapadnu desnicu, ruske pare stižu u mnoge ruke: od Podgorice i Banjaluke do Vašingtona.

Evropska desnica ima poneku primjedbu na rusku agresiju na Ukrajinu – oni bi to malo drugačije. No tamo, u Rusiji, odigrava se desna utopija. Kako god obrneš, Moskva je svjetionik svjetske desnice.

Transatlantska koalicija trampista, evropske desnice i Putina je alive and kicking. Taj savez je opasan i veoma moćan – daleko moćniji no što je to savez evropske ljevice i Sovjeta ikada bio ili mogao biti.

Ovo je teza: Rusija je zapad. Ona nije nikakva alternativa zapadu: ona je alternativni zapad. Rusija je neodvojivi dio političke dinamike zapada. Rusija je bila zapad i dok je bila komunistička (napokon, tamo nije realizovan nikakav istočnjački zapis, već zapadna ideologija, tekst koji su dva Nijemca napisala u Londonu). Rusija je zapad i danas.

Rusija je simptom zapada.

(CdM, Foto: Lupiga)