Ne vjerujem da u Srbiji postoji opozicija. Barem ne ona koja može da donese promjene tome društvu. A to bi značilo promjena ideologije kojom se Srbija vodi u posljednjih 30 godina, sa manjim odstupanjima. Kurs je generalno uvijek ostajao isti.
Većina te proklamovane opozicije, samo je opozicija trenutnoj vlasti tj. ljudima koji vladaju, ali nije opozicija načinu vladanja i memorandumskoj matrici o ugroženosti Srba. Pogotovo što se tiče centralne državne ideologije i vanjske politike. Naročito prema državama u okruženju. Sa te tačke gledišta ostalo bi sve isto ako bi nekada došli na vlast, a velike su šanse da bi bilo i gore.
Ponašanje srpskih političara, građanskih aktivista, intelektualaca i onih koji to nisu prema Crnoj Gori je u najvećem mogućem procentu isto. Čast veoma malom broju hrabrih pojedinaca koji se u tome razlikuju i hvala im. Ali, kada bi se mjerila ideološka matrica, počevši od najdesnijih “(z)avetnica“, preko šešeljoida, pa sve do socijalista i samozvanih neokomunista na četnički način, prema Crnoj Gori svi su isti. Za njih ona je srpska. Sparta, Atina ili samo neka obična zabit, važno je da je srpska.
Produkt toga je višegodišnje ćutanje na uplitanje zvanične Srbije u crnogorske stvari, podgrijavanje narativa o “ugroženim Srbima“ u Crnoj Gori koji skapavaju od gladi dok ih maltretiraju zli ‘Milogorci’, ‘Poturice’ i ‘Šiptari’. Naravno, ne postoji razlog zašto bi ovi vajni “prozapadni“ opozicionari iz Srbije reagovali drugačije kad bi u tom pogledu i sami radili isto kada bi bili na vlasti. Jer svaka vlast u Srbiji, kad se iste dočepa, shvati da se tamo na nacionalizmu najlakše vlada. I na narativu o ugroženosti i o svjetskoj zavjeri protiv Srbije, Rusije i vaskolikog pravoslavlja. Niko nije gadljiv na vlast, pa se ličnih principa veoma lako odreći kad je očuvanje iste u pitanju.
Sa druge strane, podrška litijaškom pokretu, koji je unazadio Crnu Goru za dva vijeka, bila je neizostavan dio agende gorepomenutih aktivista i budućih nada Srbije. Mada, gledajući na koga svijet i država ostaju, normalnima, osim vize i karte u jednom smjeru, ne ostaje ništa liše kolektivnog harikirija. Bili su očarani “izlivom demokratije“ koji se desio pod stotinama krstova i ikona na ulicama Crne Gore.
Digla se kuka i motika da se bori protiv “kriminogenog režima“ u drugoj državi koji kao proganja Srbe i srpsku crkvu. Bez da razmisle i shvate da ovo prvo nije tačno, a da ovo drugo ne može ni biti istina, budući da je ta crkvena organizacija u Crnu Goru došla na bajonetima okupacije. Jednostavno, to nisu ni željeli da shvate. I umjesto crnogorske vlasti i političkih snaga koje su im stvarno mogle biti partner u pokušaju da se izvuku iz te septičke jame permanentnog nacionalizma u kojoj se nalaze, dobili su popove. I idola Abazovića. Jes da su tri srpski opozicionari u njega polagali velike nade, ali on je brzo skapirao da mu druženje sa njima ne može donijeti ništa osim blaćenje od strane toksičnih glasila. I normalno, kao i svaki inferioran tip, okrenuo se Abazović onom jačem, Vučiću.
Danas srpski opozicionari kukaju jer se isto dešava i u Beogradu. Opet krstovi, ikone, mantije. Začinjeni slikama Draže, Putina i majicama sa isprintanim slovom Z. Simbolom genocida nad ukrajinskim narodom. I tek sad shvataju da su to vjesnici onoga protiv čega se oni kao deklarativno bore.
Uzalud je sada govoriti “pričali smo vam, niste slušali“. Od toga koristi nema. Samo šteta, budući da će ovo biti kraj i tom tračku nade da u Srbiji postoji neka snaga koja je u mogućnosti da pomogne vlastitim građanima. Jer, sa srpskom crkvom u paketu dolazi i jednoumlje. Jednoumlje najgoreg formata.
Što reče moj prijatelj Danilo Kalezić, litije u Srbiji ne ruše državu kao što su rušile Crnu Goru, ne kradu kulturno blago kao što su krale u Crnoj Gori i ne podstiču na etničke sukobe kao što su radile u Crnoj Gori, sa izvađenim kamama i prijetnjama smrću svakome ko ih ne podržava u rušilačkom poduhvatu protiv Crne Gore. Litije u Srbiji služe da povećaju jednoumlje u cilju očuvanja režima koji im odgovara. Trenutno, to je Vučićev. Nikad srpski kleronacionalisti nisu imali takvu simbiozu sa vlašću kao što je imaju danas. Idealan spoj sa zajedničkim ciljem.
Džaba je sad kuknjava po tviteru i drugim društvenim mrežama onih čiji se glas nije čuo u prethodnih deceniju. Da i jednom rečenicom pokažu zube velikosrpstvu. Normalno, iz straha da im velikosrpstvo u nekom mračnom haustoru iste ne prospe po beogradskim pločnicima. Jedno je borba protiv vlasti, a sasvim drugo borba protiv kancerogene svijesti koja je do srži utkana u biće velikog dijela jednog naroda. I što je najgore, agresivna je do krajnjih granica.
Ironija je jedna, što se sve vraća kao bumerang. Apetiti onih protiv kojih se kao borimo nikad ne prestaju da rastu. U trenucima kada je zločinačka ruka istog tog agresivnog kancera odvaljivala bubrege i na muke vadila dušu Šćepanu Mijuškoviću, nastala je jedna pjesma Sava Čelebića posvećena sjeni ovog njegovog velikog prijatelja. U njoj on opisuje sve što se dešava i danas – “gledate nam dom đe gori, kojemu ste vatru dali, gledajte ga i smijte se, dok se i vaš ne zapali.“ Čini mi se da se zapalio odavno. Problem je samo što ta vatra pretenduje da proguta i sve one okolo nje.
Nama samo ostaje da sanjamo neku bolju Srbiju, koja će biti lokomotiva, a ne dinamit u šinama koje vode među civilizovane i razvijene države. Sve mi se više čini da taj san nećemo dosanjati. Period mraka tek predstoji. No tako je kad se sa đavolom tikve sade.
STUPS: Bestijarijum