Književni prevodilac iz Novog Sada Arpad Vicko preminuo je danas u Novom Sadu nakon duže bolesti.

Bio je dugogodišnji saradnik portala Autonomija, prevodeći dnevničke beleške Lasla Vegela.

Arpad Vicko je rođen 1950. godine u Novom Sadu i s mađarskog je prevodio poeziju, prozu, dramu, esejistiku i naučnu literaturu.

Od 1976. godine objavio je više od 80 knjiga prevoda.

Najčešće je prevodio dela Đerđa Konrada, Lasla Vegela, Ištvana Erkenja, Ištvana Eršija, Petera Esterhazija, Imrea Kertesa, Antala Serba, Ota Tolnaija, Pala Bendera, Ferenca Đezea, Đerđa Petrija, Tibora Varadija.

Prevodio je i filozofske i sociološko-politikološke, književno-teorijske, teatrološke, kao i studije iz oblasti likovnih umetnosti.

Arpad Vicko je autor antologije poezije vojvođanskih Mađara “Januarski ćilibar” i panorame savremene mađarske proze “Monstrumi, vilenjaci, vragovi, zlodusi”.

Radio je kao novinar-urednik emisija o kulturi programa Radio Novog Sada na mađarskom jeziku.

Objavio je i knjigu intervjua s 11 vodećih mađarskih intelektualaca “Žanr trenutka”.

Bio je član Društva književnika Vojvodine od 1976. godine, član Mađarskog saveza pisaca od 1990, član Srpskog PEN centra od 1996, član-osnivač Asocijacije književnih prevodilaca Srednje Evrope od 2000. godine.

Dobitnik je brojnih nagrade za prevodilaštvo Bazsalikom (1986. i 2007), nagrade Društva književnika Vojvodine za najbolju prevedenu knjigu godine (1991), nagrade za prevodilaštvo Milán Füst Mađarske akademije nauka (1999) i nagrade Udruženja književnih prevodilaca Srbije Miloš N. Đurić za prevod proze (2002).

Dobio je prestižnu Balašijevu nagradu 2028. godine, koja se dodeljuje s ciljem da se oda priznanje prevodiocima koji su svojim radom doprineli upoznavanju mađarske književnosti na jednom jezičkom području.

„Prevođenje je istovremeno i pisanje: ako ne znaš da pišeš – nema priče. Prevodeći, menjamo i sebe i u tom smislu prevođenje je egzistencijalna nužnost„, rekao je u jednom od intervjua sa novinarkom Snežanom Miletić koja ga je predstavila kao čoveka koji je “doprineo razumevanju Srba i Mađara verovatno više nego što će to ikada učiniti ijedan političar, društveni analitičar ili bilo koji pregalac iz širokog spektra kulturnog života u Srbiji”.

(Autonomija)