Samo pervertirana društvena stvarnost, poput današnje crnogorske, može dozvoliti besprizornu zloupotrebu jasenovačkih, ali i žrtava cijelog Holokausta. U manijačnom napadu da amortizuje nadolazeći talas packi predsjednika Srbije Aleksandra Vučića, Vlada odnosno PES kao njen dominantni dio prihvata jeftinu i degutantnu zloupotrebu tragičnog stradanja mahom Srba, Jevreja, Roma i hrvatskih antifašista u logoru koji je po svireposti prevazilazio one kojima su upravljali jedinice SS.

Aktiviranje te teme ne pokazuje istorijsko interesovanje ili pijetet već služi kao ideološko oruđe u relativizaciji genocida u Srebrenici, ali i hrani antiistorijsku tezu srpskih nacionalista o međusobnoj povezanosti tih događaja. Riječju, kani se ne samo zamaskirati suština srebreničkog genocida već stvoriti klima u kojoj se zločini pravdaju jedan drugim.

Na stranu to što niko znaven u javnom prostoru nije negirao Jasenovac ili druge zločine NDH, niti se Hrvatska ni kao socijalistička republika ili kasnije kao nezavisna, ne identifikuje ili učestvuje u negiranju ustaških zločina. Naprotiv, oni su kroz različite naučne i društveno angažovane forme dio kolektivnog sjećanja, pa tim rezolucija nema onaj smisao koji takav dokument treba da ima.

Istovremeno, uzimanjem samo Jasenovca kao integralnog dijela Holokausta indirektno se svi ostali zločini i logori stavljaju u drugi plan, pa se mijenja i karakter narativa o Drugom svjetskom ratu, koji je već dovoljno problematizovan različitim revizionističkim nasrtajima.

U te pokušaje se savršeno uklapa i licitiranje brojem mrtvih, omiljena disciplina velikosrpske mitomanije u oba smjera. Tek je to posebno odvratno i za polemiku a ne samo učestvovanje – trajna kontaminacija crnogorskog javnog prostora.

Dobrosusjedski odnosi i regionalna saradnja je posljednja komponenta državne politike zaostale nakon promjene vlasti 30. avgusta 2020. i kao takva jedina preostala koju u potpunosti treba srušiti. Evidentno je da narušeni ugled Crne Gore nije dovoljno narušen već da se na tom pitanju treba dodatno raditi – i radi se.

Upravo je potencijalna rezolucija o Jasenovcu, kao i pokušaj amandmanskog djelovanja na onu o Srebrenici, način da se do kraja završi postupak razgradnje sistema regionalne saradnje, ali i trajno ponište napori na uspostavljanju odnosa prije svega sa Hrvatskom.

Logika arhitekata srpskog sveta i onih koji navode Vladu Crne Gore na ovo činjenje ispravno percipira moguće posljedice. Daljim zaoštravanjem bilateralnih odnosa sa zemljama u regionu stvoriće se klima da na primjer Hrvatska mora aktivirati mehanizme koje joj omogućava članstvo u EU, odnosno da svoje interese zaštiti uslovljavajući crnogorske pristupne pregovore.

Na neki način pokušava se ponoviti repriza diplomatske krize kakvu su imali Slovenija i Hrvatska na pragu učlanjenju ove druge u EU. Upravo to je drugi aspekt na koji se računa – kolateralna korist srpskom svetu.

Članstvo odnosno ubrzavanje EU integracija mora se po svaku cijenu zaustaviti, a na ovaj način formalna i suštinska odgovornost se prebacuje na teren koji bar na površini nema veze sa zvaničnim Beogradom.

Oprobani recepti podmetanja i gašenja požara realizaciju će tek početi da dobijaju na širem planu. Naravno, posebno zahvaljujući anemičnom stavu međunarodne zajednica koja više nije nijemi posmatrač već polako postaje saučesnik kriptofašističkog režima u Beogradu.

(Portal Analitika, foto: Gradski portal)